ο υπνοσακος

  κοιμαται στον υπνοσακο της
διπλα στην πισινα. Τωρα θα περιγραψω λεπτομερως την πισινα.

Φυλλα επιπλεουν στην επιφανεια του νερου, που απο την βροχη 
δεν μοιαζει με κατι στο οποιο θα βουτουσε κανείς 
ουτε
και με κατι που ισως καποιος να επινε. Ουτε καν με κατι διπλα στο οποιο καποιος θα επελεγε να σταθει. 

Τα φυλλα. 

Τα φυλλα ειναι το πιο παραξενο. Γιατι δεν υπαρχουν δεντρα τριγυρω. Φυσικα θα τα εχει φερει ο αερας, το αυτονοητο. Ομως δεν υπαρχουν δεντρα, πουθενα, πουθενα στον κοσμο, ουτε ενα. Ουτε αερας.




Όποτε φοβαμαι οτι κατι που ξεχασα, το ξεχασα επειδη κατι μου συμβαινει, αλλά κι όποτε θυμαμαι κατι που δεν εχω θυμηθει ξανα, τότε λεω απο μεσα μου τον αριθμο του τηλεφωνου μου, τον λεω με ολους τους πιθανους τροπους, παιζω με τα ψηφια, προσπαθω να μαντεψω πώς θα τον διαβαζαν οι ανθρωποι που τον εχουν κι οποιοσδηποτε τροπος διαφορετικος απο τον δικο μου, κανει τον αριθμο μου να φαινεται σαν να μην ειναι αυτος. 

Σαν να ξερω ξαφνικα τον αριθμο τηλεφωνου καποιου που δεν ξερω και τοτε αναρωτιεμαι ποιος ειναι αραγε ο ανθρωπος με αυτον τον αριθμο; Αν τον καλουσα πώς θα απαντουσε; Θα απαντουσε; 
Θα ελεγε «Ελα» σαν να με ξερει, σαν να ξερει οτι ειμαι εγω; Θα ελεγε «Ναι;» «Παρακαλω;» «Εμπρος;» «Λεγετε»; 
Ειναι αντρας; 

Κι εγω θα ελεγα «Ναι συγγνωμη για την ενοχληση αλλά ετσι οπως ανοιγα το παραθυρο μου ακουσα μια κορνα και θυμηθηκα που ο πατερας μου περηφανευόταν για το αυτοκινητο μας, μια Lancia που ειχαμε οταν ημουν πολυ μικρος, οτι ηταν 2000 κυβικα αλλά ολοι οι συμμαθητες μου το ελεγαν σαραβαλο, που ηταν δηλαδη, πολλες φορες μας αφηνε στο δρομο παρα τα 2000 κυβικα που δεν ηξερα τι σημαιναν, ουτε και τωρα ξερω και ξαφνικα μου ηρθε αυτος ο αριθμος στο μυαλο που ειναι ο δικος μου δηλαδη και ηθελα να δω σε ποιον ανηκει, με ποιον εχουμε κατι τοσο κοινο, κατι τοσο απλο οσο ενας αριθμος τηλεφωνου, δεκα αριθμοι στην ιδια σειρα που οδηγουν σε εμενα αν τους προφερεις με τον εναν τροπο και σε εσας αν τους προφερεις με εναν αλλον τροπο, κατι σαν ξορκι ή κατι με μια πολυ απλουστερη λογικη απο πισω, τοσο απλη που δεν μπορω να την συλλαβω, ουτε και με ενδιαφερει, παντα ημουν περισσοτερο της γνωσης παρα της κατανοησης, απο τεμπελια κι απο ανεξαρτησια, γιατι η κατανοηση προσφερει μιαν ελευθερια που θα μου ηταν αδυνατο να διαχειριστω, θελω τα πραγματα να ειναι πολυ συγκεκριμενα, οχι απαραιτητα ευκολα, αλλά συγκεκριμενα. Αν για παραδειγμα μου ελεγε καποιος: 

"Εκει ακριβως..." 
και μου εδειχνε με το δαχτυλο 
"...εκει ειναι η εισοδος μιας υπογειας σπηλιας..." 
κι εγω την εβλεπα την εισοδο 
"...γεματης νυχτεριδες και φαντασματα, με ελαχιστο οξυγονο και πολλες πιθανοτητες εγκλωβισμου και καπου πιο περα, μπορει πισω απο εκεινο το κτιριο, δεν ειμαι σιγουρος πού ακριβως, παντως σιγουρα καπου μεσα στην πολη ή ελαχιστα εξω απο αυτην, βρισκεται η κοιλαδα των αστραποφτερων Πονυ, ειναι αληθινα, πετουν ελευθερα και μπορεις να γινεις φιλος τους και να μαθεις να πετας μαζι τους αλλά μπορει και να μην ειναι οπως ακριβως το φανταζεσαι, οπως αλλωστε συμβαινει με ολα τα θαυμαστα και σπανια πραγματα σε αυτον τον κοσμο", 
εγω θα διαλεγα την σπηλια, οχι μονο επειδη θα ηταν πιο σιγουρο οτι θα φτασω αλλά κι επειδη 
αυτο που θεωρουμε κακο δεν μας απογοητευει ποτέ οσο μπορει να μας απογοητευσει αυτο που θεωρουσαμε καλο». 

Κι εκεινος, ο ανθρωπος στο τηλεφωνο, θα ηταν εντελως διαφορετικος απο εμενα γιατι ποσα άλλα κοινα να εχεις με καποιον με τον οποιο μοιραζεστε τον ιδιο αριθμο τηλεφωνου; 

Και θα με εβριζε, αλλά κι εγω θα θυμωνα εαν σηκωνα το τηλεφωνο κι ηταν καποιος σαν κι εμενα, ισως λοιπον και να μην με εβριζε, ισως να ηταν ευγενης και γεματος καλοσυνη, ολα αυτα που νομιζω οτι ειμαι αλλά στην πραξη δεν ειμαι ποτέ κι ισως κι εγω να ημουν ολα αυτα που δεν ηταν αυτος στην πραξη. 

Ισως η φωνη μου να ηταν για αυτον η φωνη του, οχι οπως αυτος την ακουει κι ουτε οπως την ακουν οι αλλοι, κι οχι ετσι οπως παραμορφωνεται η φωνη μεσα απο τα καλωδια, τις κεραιες, τα σηματα και τα κυματα αλλά η φωνη του καθαρη κι ανεπηρεαστη, οπως θα ηταν στο κενο αν μπορουσε να ακουστει στο κενο. 

Να, αυτο ειναι ενα παραδειγμα της σχεσης μου με την γνωση. Ξερω οτι δεν υπαρχει ηχος στο κενο. Δεν μπορω ομως να καταλαβω γιατι. Δηλαδη ξερω γιατι, ξερω τις λεξεις που το εξηγουν, αλλά και παλι δεν καταλαβαινω. 

Ξερω οτι το φεγγαρι ειναι τετρακοσιες φορες μικροτερο απο τον ηλιο κι οτι ο ηλιος ειναι τετρακοσιες φορες πιο μακρια μας απ' ο,τι ειναι το φεγγαρι και για αυτο μοιαζουν να εχουν το ιδιο μεγεθος στον ουρανο και ξερω οτι αυτο ειναι απλως μια συμπτωση, ειναι στα αληθεια μονο μια συμπτωση και εγω δεν καταλαβαινω τιποτα, δεν με ενδιαφερει να καταλαβω θελω μονο να ξερω, να ξερω να ξερω να ξερω οτι το φεγγαρι ειναι εκει, ο ηλιος ειναι εκει, να ξερω τι σημαινει αλβεδο ή αλλιως λευκαυγεια, να ξερω τι σημαινει βενθος, να ξερω οτι οι ανθρωποι ειναι τοσο τοις εκατο αυτο και τοσο τοις εκατο το αλλο, εγω ειμαι ανθρωπος, το νερο ειναι αλμυρο, αυτο το νερο δεν ειναι αλμυρο, οι πεντε ηπειροι ειναι πεντε ή εξι ή επτα αναλογα πώς τις μετραει κανεις, κάποτε ηταν μια, κάποτε θα ξαναγινουν μια, οπως καποια σπιτια στη γειτονια μου που ηταν πρωτα σπιτια και μετα εγιναν μαγαζια που εκλεισαν κι εγιναν παλι σπιτια. 






Τελικα υπαρχει αερας. Μια ανεπαισθητη, εξασθενημενη ριπη. Τα φυλλα δεν μετακινουνται, ειναι ακινητα, σαν κολλημενα στο νερο, σαν το νερο να ειναι πρασινο γυαλι, ουτε κι αυτο κινειται. Η πισινα ομως μετατοπιζεται, σχεδον δεν το καταλαβαινεις, αν την κοιτας επιμονα δηλαδη δεν το βλεπεις, αν ομως κλεισεις τα ματια για λιγο και τα ξανανοιξεις, βλεπεις οτι εχει αλλαξει θεση σε σχεση με τον αδειο υπνοσακο, το φερμουαρ του οποιου αντανακλα καποιο φως που δεν ερχεται απο καπου συγκεκριμενα.