ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟ

Παρατηρωντας και βιωνοντας καποια πραγματα που εχουν συμβει το τελευταιο διαστημα αναμεσα σε ανθρωπους που γνωριζω και αγαπω σχεδον ολη μου τη ζωη, συνειδητοποιω οτι συχνα κρινω στους ανθρωπους τον τροπο που φερονται στους αλλους, πολυ περισσοτερο απο τον τροπο που φερονται σε εμενα. 

Ισως οχι οταν τους επιλεγω να μπουν στη ζωη μου γιατι ενας θεος ξερει πώς ξεκινα και πότε ακριβως στεριωνει μια ανθρωπινη σχεση, αλλά σιγουρα οταν αποφασιζω οτι ηρθε ο καιρος αυτη η σχεση να τελειωσει ή να αλλαξει πλαισιο. 

Το πόσο καλα μου εχει φερθει καποιος μπορει να καθυστερησει την εκτελεση αυτης μου της αποφασης για διακοπη ή αναπλαισιωση της σχεσης μας, αλλά οταν κατι πεθαινει μεσα μου, οπως οτιδηποτε αλλο που πεθαινει, δεν μπορει να αναστηθει. Μπορει μόνο να διατηρηθει, οπως το πτωμα στο ψυγειο του νεκροτομειου. Αληθεια, το πιστευω οτι ακριβως επειδη αποστασιοποιουμαι, χωρις να γινομαι εχθρικος, γινομαι πιο ψυχρος και επιδερμικος κι αυτο μπορει να με κανει να μεινω λιγο παραπανω. 

Καποιοι αντεχουν αυτην την ενδιαμεση κατασταση για χρονια, εμένα ομως μου στοιχιζει σε ενεργεια να κρατω το ψυγειο αυτο συνεχως σε λειτουργια -μπορω να τον τραβηξω κι αλλο αυτον τον παραλληλισμο- και κατεβαζω τον διακοπτη μιας φιλιας αρκετα πιο ευκολα απο αλλους ανθρωπους που εχω δει να ειναι μπλεγμενοι σε σχεσεις που δεν στηριζονται σε τιποτα αλλο περα απο την παλαιοτητα τους. 

Για καποιον λογο μας ειναι δυσκολο να χωριζουμε απο τους φιλους μας, σαν να μην εχουμε καν την επιλογη παρά μόνο αν συμβει κατι τραγικο ή εστω τραγικα συνηθισμενο, οχι δεν μιλουσα για τον ερωτα τοση ωρα, να πω τι για τον ερωτα; Μιλω για τους φιλους. 

Απο τοτε που πιστεψα καποιον οταν μου ειπε οτι ερχομαστε εδω για να βρουμε τους φιλους μας, αντι να ανοιχτω και να γινω απεραντος, συμπυκνωσα την αγαπη που ενιωθα για τους ανθρωπους που ειχα στη ζωη μου και αρχισα να προσπαθω να την διοχετευω σε εκεινους, να μη χυθει σταγονα. Ηταν ενας; Ηταν πεντε; Οσοι ηταν, ειχαν ολη μου την αγαπη, οση ηταν. 

Κι οσοι δεν ηταν, δεν ειχαν τιποτα. 

Αντιστοιχα, οι υποδοχεις της αγαπης μεσα μου αυξανονταν και διαστελλονταν και συστελλονταν αναλογα με το ποση αγαπη κι απο ποιους αντεχα καθε φορα να δεχτω. Γιατι ποτέ μου δεν ηθελα να εχω πολλη αγαπη γιατι η αγαπη ειναι σαν το νερο που σε πλενει και σε δροσιζει και σε πνιγει και σε βυθιζει. 

Το μόνο πραγμα σε αυτον τον κοσμο απο το οποιο θα θελω παντα περισσοτερο, ειναι η καλοσυνη. 

Αυτος μαλλον ειναι και ο λογος που κρινω στους ανθρωπους που αγαπω το πώς φερονται στους αλλους. Γιατι θελω να βλεπω το καλο περισσοτερο απο αυτο που θελω να βλεπω το σωστο, γιατι το σωστο ειναι ευκολο να το μαθεις μολις αποφασισεις εσυ ποιο ειναι, αλλά το καλο ειναι μια γνωση χωρις τελος και εγω, παραπανω απο οτιδηποτε αλλο, εχω τεραστια περιεργεια και αν μπορουσα να ζησω χιλια χρονια, ενω δεν θελω να ζησω ουτε τα γεραματα μου, θα το εκανα μόνο για να μαθω πραγματα. 

Και απο ανθρωπους που δεν εμπνεουν, δεν ξυπνουν μεσα μου την αναγκη για καλοσυνη, δεν εχω τιποτα να μαθω περα απο το οτι στη φυση του ανθρωπου υπαρχουν ολα. Και το καλο και το κακο. 

Αυτο μαθαινω καθε φορα που απογοητευομαι, οτι δεν μπορεις να τα βαλεις με την ανθρωπινη φυση και οτι δεν μπορεις να τα βαλεις με τον τροπο που εχει μεγαλωσει καποιος. 

Ναι οι ανθρωποι μεγαλωνουμε και αλλαζουμε, ομως ο,τι κι αν κανουμε, ο,τι κι αν γινομαστε, οποιους κι αν συναντησουμε στη ζωη μας, τιποτα και κανείς δεν θα μας επηρεασει οσο οι γονεις μας και ο τροπος με τον οποιο μας αγαπησαν. 

Ακομη κι αν ειχαμε γονεις μόνο για ενα λεπτο στη ζωη μας, αυτο το λεπτο θα διαμορφωνε το μεγαλυτερο κομματι του χαρακτηρα μας κι ας ζουσαμε μετα εκατο χιλιαδες χρονια χωρις γονεις. 

Φυσικα δεν εννοω οτι εχω μεσα μου τοση καλοσυνη οση θελω να βρισκω. 

Οι καλες μου πραξεις ειναι συχνα απομιμησεις καλων πραξεων αλλων ανθρωπων που με ενεπνευσαν ή επαναληψεις δικων καλων πραξεων που με εκαναν να αισθανθω ομορφα. 

Ναι η αναγκη μου για καλοσυνη ειναι απολυτως εγωιστικη, φτιαχνομαι, με εναν τροπο εντελως διαφορετικο απο τον ερωτικο, με την ιδια ομως ενταση, καθε φορα που επιλεγω την καλοσυνη και τα καταφερνω και πιανει τοπο. 

Η αναγκη μου για καλοσυνη δεν με αθωωνει για τις κακες μου πραξεις. 

Απο την αλλη, οι καλες σκεψεις ειναι κατι που δεν μπορω να ελεγξω, οταν ερχονται ειναι μια ολοδικη μου επιτυχια, μια ικανοτητα που δεν θελω να χασω, μια δεξιοτητα που θελω να τελειοποιησω και που δοκιμαζεται οταν με περιβαλλουν ανθρωποι που, ενω μπορει να μην εχουν βλαψει ποτέ κανεναν, ο τροπος με τον οποιο ζουν και εκφραζουν το σωστο και το λαθος, το καλο και το κακο, το ηθικο και το ανηθικο ειναι ξενος προς εμενα. 

Δεν διαγραφω απο μεσα μου τους ανθρωπους με το πρωτο λαθος που θα κανουν και δεν χρειαζεται να μου κανει κακο καποιος για να νιωσω την αναγκη να φυγω. 

Το κανω οταν βλεπω οτι το καλο του αλλου εχει διαφορετικη ερμηνεια απο το δικο μου. Φευγω οταν δεν υπαρχει πια κοινη γλωσσα και δεν υπαρχει κοινο λεξικο. 

Ουτε κι εγω ξερω πόσα λαθη εχω κανει και ποσες φορες μπορει να εχω πληγωσει τους ανθρωπους που αγαπω και ποσες φορες με συγχωρεσαν και δεν εφυγαν απο το πλευρο μου. Ξερω ομως οτι εχω κανει κι εγω το ιδιο για εκεινους.

Δεν ξερω αν εχω συγχωρεσει. Μια φορα ισως, αλλά δεν μπορω να ειμαι σιγουρος. 

Η συγχωρεση ειναι το πιο σπανιο πραγμα στους ανθρωπους. Οταν συγχωρεις, ειναι επειδη σταματας να συγκρινεις την πραξη που σε πληγωσε με αυτο που θεωρουσες καλο και σωστο και βλεπεις τον ανθρωπο που σε εχει πληγωσει, απογοητευσει, προδωσει. Τους ανθρωπους συγχωρουμε, οχι τα σφαλματα τους. 

Και η συγχωρεση δεν ειναι μια επιλογη που μπορουμε να κανουμε. Μας συμβαινει. Οπως ο ερωτας. 

Για αυτο δεν μπορω να απαιτω απο τους αλλους να συγχωρουν τα λαθη που κανω, στο ονομα της αγαπης μας. Αυτο που ψαχνω σε αυτους, ειναι μια προσωρινη βεβαιοτητα οτι ειμαι ασφαλης μαζι τους, οτι δεν αισθανονται απειλη καθε φορα που τα κανω σκατα στη ζωη μου γιατι ξερουν οτι ποτέ μα ποτέ δεν θα εκανα κατι για να τους βλαψω, γιατι οσο κι αν δεν μου φαινεται παντα, ειμαι καλος, αλλά ναι, μπορει τελικα να τους βλαψω ή να θολωσω την εικονα που ειχαν σχηματισει για εμενα, μια εικονα της οποιας τον ελεγχο δεν τον ειχα ποτέ εγω, μια εικονα την οποια αντιμετωπιζω μόνο καθε φορα που καποιος απογοητευεται ή εκπλησσεται ευχαριστα απο κατι που κανω. 

Τους δινω ομως την απολυτη ελευθερια να φυγουν, αν η Πραγματικοτητα συγκρουεται τοσο εντονα με την Ιδεα και δεν αισθανονται οτι μπορουν να διατηρουν πια μια σχεση και με τα δυο. 

Ετσι ομως ειναι ολες οι σχεσεις. Συνδεομαστε με την ιδεα που εχουμε για καποιον και συγκρουομαστε με την πραγματικοτητα του η οποια ειναι πιο ρευστη και αεικινητη απο μια απλη φωτοτυπια του παρελθοντος, μια φωτογραφια απο το Λυκειο. 

Κι οπως εγω φευγω για τους δικους μου λογους απο σχεσεις, ετσι κι εκεινοι που αγαπω μπορουν να φυγουν απο εμενα, χωρις αυτο να μου αφαιρει, ακομη κι αν εχω φταιξει, το δικαιωμα να κρινω την επιλογη τους να με εγκαταλειψουν. 

Γιατι εχω υπαρξει εκεινος που δεν εδωσε δευτερη ευκαιρια, εχω υπαρξει εκεινος που δεν του δοθηκε δευτερη ευκαιρια, εχω υπαρξει κι εκεινος που του δοθηκαν πολλες ευκαιριες και εχω υπαρξει κι εκεινος που τον εχουν συγχωρεσει. 

Και απο ολες αυτες τις φορες, το μεγαλυτερο μαθημα μου το επαιρνα οταν με συγχωρουσαν. 

Μονο για τα λαθη που μου συγχωρεσαν μπορω να πω με σιγουρια οτι δεν τα εχω κανει ξανά. 

Ενω αυτα για τα οποια με τιμωρησαν, δεν προλαβα ποτέ να τα δω καθαρά γιατι με απασχολουσε το αν αυτος που με τιμωρουσε ηταν σε θεση να το κανει. 

Το μαθημα οτι οι ανθρωποι ειμαστε σαθροι και οτι ο κοσμος θα ηταν καλυτερος χωρις εμας, το εχω παρει, δεν χρειαζομαι παραδειγματα, δεν ειμαι τεσσαρων, ειμαι τριαντα πεντε ετων. 

Γι’αυτο και ξερω οτι υπαρχουν εξαιρεσεις, οχι αρκετες για να σωσουν ολοκληρη την ανθρωποτητα, σιγουρα ομως υπαρχουν αρκετες για να σωσουν εμενα. 

Θελω να ζω, να μιλω, να μαθαινω, να τα κανω σκατα, να μεγαλωνω, να μαθαινω ξανα και ξανα μονάχα με αυτες τις εξαιρεσεις.

Γυρναω πισω λοιπον, σε αυτο με το οποιο ξεκινησα για να ανακεφαλαιωσω, γιατι φοβαμαι οτι εχω ηδη πεσει σε πολλες αντιφασεις, που ειναι δικαιωμα μου, αφου με τον εαυτο μου μιλαω τοσην ωρα. 

Παρατηρω στους ανθρωπους λιγοτερο αυτα που κανουν σε εμενα, και λιγο παραπανω αυτα που κανουν στους αλλους. 

Παρατηρω αν βαζουν τους καλους τροπους πιο ψηλα απο την αληθινη ευγενεια και το σωστο πιο ψηλα απο το καλο. 

Γιατι ενω καθολου δεν με νοιαζει αν αγαπαμε τα ιδια πραγματα με τους ανθρωπους που αγαπω, θελω με τον τροπο που αγαπουν να με διδασκουν κι εμενα, σαν να ειναι οι δευτεροι γονεις μου, πώς να αγαπαω.

Παρατηρω τον τροπο με τον οποιο αντιδρουν στα πραγματα και το πώς διαχειριζονται μια κατασταση που δοκιμαζει τις ηθικες αξιες τους, την αποψη τους για το σωστο. 

Δεν κρινω αν συγχωρουν ή δεν συγχωρουν, ομως τους κρινω οταν εκπλησσονται ή δεν εκπλησσονται που ειμαι καλος μαζι τους, τους κρινω οταν εκπλησσονται ή δεν εκπλησσονται που ειμαι κακος μαζι τους ή που οποιοσδηποτε ειναι κακος μαζι τους ή που οποιοσδηποτε δεν ειναι αυτο που φανταζοντουσαν.

Γιατι ξερω οτι ο πραγματικος μας εαυτος φαινεται οταν ξαφνιαζομαστε.

Παραλιγο να με παρασυρει μια ντροπη που ομολογησα οτι ειμαι τοσο επικριτικος με τους φιλους μου γιατι θυμηθηκα μιαν εποχη που δεν ηξερα πώς να μασαω τα λογια μου, δεν ειχα υπομονη ουτε ψυχραιμια και καθε διαφορά ηταν αιτία πολέμου. 

Επισης δεν ειχα την νηφαλιοτητα της ωριμοτητας για να δω οτι δυο πραγματα μπορουν να διαφερουν χωρις να ειναι αντιθετα και πως οι πιο ανιαρες σχεσεις μου ηταν με ανθρωπους που μου εμοιαζαν πολυ. 

Και φυσικα δεν ειχα σχεδον ποτέ δικιο κι αν ειχα το εχανα.

Για αυτο και τελικα δεν ντρεπομαι αλλά ουτε και το κανω απο επαρση. 

Ειναι πολλα χρονια τωρα που εχω μαθει οτι δεν χρειαζεται να ειμαι καλυτερος απο αυτο που απορριπτω και οτι το να ενστερνιζομαι κατι σπουδαιο, δεν με κανει σπουδαιο. 

Το κανω γιατι θα ηταν αδικο για τους ιδιους τους φιλους μου αν δεν τους εκρινα σαν να ειναι ανθρωποι, και αν εφτανα στο συμπερασμα οτι ταιριαζουμε ή δεν ταιριαζουμε, μόνο απο την προσωπικη μας σχεση, επιλεγοντας να αγνοησω το ποιοι ειναι εξω απο αυτην την σχεση, οπως παρατηρω και ζυγιζω τα παντα, απο την αναγκη μου να εντοπιζω αυτα που χρειαζομαι για να εχω ισορροπια και ηρεμια, αυτα που με κανουν να ξεχνω την μετριοτητα μου. 

Πώς μπορω να ειμαι φιλος με εναν ανθρωπο που ειναι καλος μαζι μου μόνο επειδη με αγαπαει,

που αγαπαει, δηλαδη, την εντυπωση που εχει για εμενα; 

Πώς μπορω να ειμαι φιλος με εναν ανθρωπο που ολες οι επιλογες που κανει στην ζωη του, με εξαντλουν; 

Εχω δει τα ματια των ανθρωπων, πώς ειναι οταν σε αποδεχονται και εχω δει πώς ειναι οταν σε ανεχονται. 

Δεν υπαρχει μεγαλυτερη αποσταση απο αυτην που χωριζει δυο ανθρωπους που αγαπιουνται αλλά δεν συμπαθιουνται. 

Γιατι λοιπον να κοροϊδευουμε αυτην την αποσταση με την σωματικη μας εγγυτητα, αντι να της δωσουμε τον χωρο που ζηταει;

Ο φοβος μη μεινουμε μόνοι δεν μπορει να παραβιασει την εντροπια μιας σχεσης.

Γιατι ο φοβος μη μεινουμε μόνοι δεν ειναι αγαπη.