το ταβανι ανεβαινει καθε βραδυ πιο ψηλα.
τεντωνονται οι τοιχοι για να το φτασουν. οι τοιχοι δεν κανουν πια σκια.
γιατι αποψε χαλασα και το φως.
και το πατωμα κατεβαινει καθε πρωι πιο χαμηλα.
ετσι το σπιτι μου γινεται τεραστιο κι ομως ακομη χωραει μοναχα εμενα.
το σπιτι μου ψηλωνει οσο δεν το αγαπω.
μα κι οταν το αγαπουσα αυτο ψηλωνε εγω το ξερω.
1 σχόλιο:
ο γλάρος που γυροφέρνει
το κύμα που έμαθε για το θαύμα
και ολοένα πλησιάζει
τα βράχια που λιμαίνονται
ο φωτογράφος που καιροφυλακτεί
μια αλυσίδα χρυσή
από τα πρώτα βαπτίσια
εγώ αρθρογράφος κακών μαντάτων
περιμένω το πρώτο καράβι
που θα γίνει ναυάγιο
Δημοσίευση σχολίου