28.3.23





Μου έστειλε ένας τύπος στο Grindr. 

Πολύ όμορφος στις φωτογραφίες. 

 Το όνομα του προφίλ του ήταν τρία εμότζι: Μια γροθιά, μια μουσούδα γουρουνιού και κάτι άλλο που δεν θυμάμαι τώρα. Ξεκάθαρες προθέσεις πάντως. 

Ήταν αργά και γυρνούσα σπίτι εξαντλημένος και δεν είχα ούτε κουράγιο ούτε και καύλες, γιατί τώρα τελευταία δεν έχω ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλά μου έστειλε location κι ηταν στην διαδρομή μου κι εγώ αν κάτι βρεθεί μπροστά μου, δεν μπορώ να πω όχι. 

Πήγα στο airbnb του. Ακόμη πιο όμορφος από κοντά, ένα μισοτελειωμένο ποτήρι με χυμό στο τραπεζάκι, έβγαλα κάποιο συμπέρασμα αλλά μπορεί να ήταν και σκέτος χυμός. 

Δεν είπαμε πολλά, άρχισα να τρώω τον κώλο του με μανία γιατί η τρύπα του ήταν χαλαρή με έναν τρόπο που πρόδιδε ότι είχε περάσει καλά το Σαββατοκύριακο και μετά τον γάμησα. 

Έχυσα μέσα του, μέσα σε δύο λεπτά, ξαφνικά, στο τσακ πρόλαβα να τον ενημερώσω για να πάρω βιαστικά την συγκατάθεση του, την ικεσία, από το βλέμμα του. 

 Του είπα χωρίς να ντρέπομαι «Σόρρυ είχα πολύ καιρό να κάνω σεξ» και μου είπε ότι ήταν τέλειο. 

Λαχανιασμένοι και οι δύο, αρχίσαμε να μιλάμε. 

Με ρώτησε για το τατουάζ που με ρωτάνε όλοι όσοι είναι από το Ισραήλ, του είπα για την καταγωγή μου, την γιαγιά μου, μιλήσαμε για θέατρο, του είπα το όνομα μου και μιλήσαμε για τον Ιακώβ και για το πώς περιγράφεται η γέννηση του, μου είπε το δικό του όνομα το οποίο ευτυχώς δεν ήταν το όνομα του πατέρα μου ή του μεγάλου μου αδερφού, γιατί μου έχει συμβεί και αυτό, είχα κάνει τρίο με δυο τύπους, ο ένας είχε το όνομα του πατέρα μου και ο άλλος το όνομα του αδερφού μου, αλλά ευτυχώς και με εκείνους είχαμε συστηθεί αφού είχαμε χύσει πρώτα, όπως συνηθίζεται δηλαδή. 

Ύστερα του έδειξα το άλλο μου τατουάζ που έχω στα εβραϊκά. Μου είπε: 

 «Δέντρο; Γιατί δέντρο;» 

Του είπα ότι μου αρέσουν τα δέντρα. 

Το γυρνάω σε ενεστώτα τώρα. 

Με ρωτάει ποια δέντρα μου αρέσουν, και του λέω ότι μου αρέσουν όλα αλλά πιο πολύ οι σημύδες, οι οξιές και οι κέδροι. 

«Το όνομα μου σημαίνει κέδρος» λέει έκπληκτος. 

Το πουλί μου τεντώνεται γίνεται πέτρα. 

Του λέω «Θα σε γαμήσω ξανά». 

Ανοίγει τα πόδια του και βλέπω τα χύσια μου από πριν να στάζουν από την τρύπα του. 

Τα ρουφάω με το στόμα και μετά χώνω τον πούτσο μου μέσα του. 

Τον γαμάω πολύ άγρια. Χύνω, όχι τόσο γρήγορα αυτήν τη φορά και λαχανιασμένος με τα μάτια γουρλωμένα από την έκπληξη και την έκσταση μου λέει: 

«Μου αρέσει που πριν από λίγο μιλούσαμε για τον τάφο της Εβραίας γιαγιάς σου» 

Του λέω ότι συνήθως σκέφτομαι την γιαγιά μου όταν ΔΕΝ θέλω να μου σηκωθεί κι ότι μου μόλις μου κατέστρεψε το κόλπο αλλά ευτυχώς έχω άλλο ένα. Με ρωτάει ποιο είναι. Του λέω ότι όταν θέλω να μου πέσει, σκέφτομαι τον σκύλο μου που έχει πεθάνει εδώ και χρόνια. Πλησιάζει στο αυτί μου και ψιθυρίζει “I love dogs” και σκάμε στα γέλια. 

Μου σηκώνεται. 

Μου λέει «Αν η δεύτερη φορά ήταν ακόμη καλύτερη από την πρώτη, τι να περιμένω να συμβεί την τρίτη φορά;» 

Του λεω «Μάλλον θα πεθάνω και θα χάσεις την πτήση σου αύριο το πρωί». 

Γιατί είναι το τελευταίο του βράδυ στην Αθήνα, του είχα πει στα μηνύματα ότι ήμουν κουρασμένος και δεν θα καθόμουν πολύ και μου είχε απαντήσει ότι κι εκείνος ήταν πολύ κουρασμένος και ότι δεν είχε κάποια απαίτηση από εμένα. 

Είμαστε όρθιοι, γυμνοί και αγκαλιασμένοι και χαιδευόμαστε. 


Μιλάμε για το σπίτι του που είναι στην εξοχή και όχι σε κάποια μεγάλη πόλη του Ισραήλ γιατί πάντα ονειρευόταν κάτι τέτοιο. 

Λέμε για το πώς, καμιά φορά, από εκεί που δεν το περιμένεις, συναντάς ανθρώπους όπως έγινε με εμάς.

Συμφωνούμε ότι όταν είμαστε πολύ καυλωμένοι παίρνουμε συχνά βιαστικές αποφάσεις γιατί θέλουμε απλώς να γαμηθούμε και για αυτό συναντάμε τόσους μαλάκες κι ότι όταν δεν είμαστε και τόσο καυλωμένοι, λειτουργεί και μας καθοδηγεί το ένστικτο και μπορεί να συμβούν πράγματα σαν κι αυτό. 
Δηλαδή η ανθρώπινη επαφή, η επικοινωνία και αληθινά τέλεια γαμήσια. 

Του λέω πως όταν χύνω γίνομαι πολυλογάς και μου λέει ότι του αρέσει η φωνή μου. 


Τον αγκαλιάζω σφιχτά και βγάζω έναν αναστεναγμό ανακούφισης που επιτέλους κάνει την καρδιά μου να σταματά να χτυπά τόσο δυνατά και γρήγορα. 

Αυτός περνάει το ένα χέρι του γύρω από τον λαιμό μου, το άλλο κρέμεται στο πλάι γιατί το είχε χτυπήσει μια μέρα που έπαιζε με τα ανίψια του και τώρα είναι στον γύψο. 

(If you know, you know)












7.2.21

ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΜΑΤΙ






στα χερια τους
ακομη κι ενα νουφαρο ηταν οπλο
ετσι οπως ειχανε τα αγορια τους γυμνα
και τα κοριτσια
σε κυκλους ομοκεντρους
για να μην συγκρουονται
και να μην λυπουνται
για να μην απελπιζονται
και για να μην φοβουνται
για να μην βαυκαλιζονται
και να μην αναπνεουν
ωσπου συνεθλιψαν τα στέρνα τους
διχως να τα αγγιζουν -
μόνο με τα λογια μόνο με τα ματια μόνο με την μνημη
την ειχαμε δει
την εκρηξη, αν θυμαστε
κι υστερα για χρονια ενα νεφελωμα
ορατο και με γυμνο ματι υπο καταλληλες συνθηκες
-το συνηθισαμε
μα τωρα εμφανιστηκε
το οστο στον ουρανο.
Μία γιγαντια κλειδα αιχμηρη, ακουστε την
που σκιζει την ατμοσφαιρα
πυρακτωμενη
θα φτασει μεχρι τον πυρηνα του πλανητη
περνωντας πρωτα απ’τα κεφαλια τους
για λογους καθαρα συμβολικους
αφου κανείς ετσι κι αλλιως δεν θα επιζησει
και θα σταζει για Αιωνες το μαγμα της Γης στο Κενο
ανοιγοντας τρυπες που θα γεμισουν με νερο,
ιπταμενες λιμνες μ’ ακινδυνα νουφαρα
κι απεραντα ελωδη δαση.

30.12.20

το σπιτι αυτο

 





ζηλευω το φως

στους ανθρωπους


στα σπιτια τους 

στα σωθικα τους


κατι κοιλιτσες

 λαμπες νυκτος

που αναβουν σαν περνας απο κοντα τους


και κατι ματια  επιγραφες

που δειχνουν παντα την πλησιεστερη εξοδο


πώς το κανουν;


και πώς μπορει να το αντιγραψει καποιος;



τ ο   σ π ι τ ι   α υ τ ο  θελω να μαθω πώς διαολο να το φωτισω κι αλλο

που ’χει ψοφησει τα φυτα μου,

 ακομη και τα ψευτικα,          η σκια μου


και πώς να κανω τους καθρεφτες 

σωστες παγιδες για τον Ηλιο


χωρις το σωμα μου να πολλαπλασιαζουν 

λες και συγκατοικω  

με ξενους που μου μοιαζουν


κι ας καταπινουν ολη μου την ομορφια

και ολη μου την ερημια

κι ας σπανε καθε μερα 

απο αυτην την συννοσηροτητα



σαν να εξαρταται απο το αιμα μου

η ανθρωποτητα


θα προσεχω οταν μαζευω τα γυαλια









5.7.20

ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟ








Παρατηρωντας και βιωνοντας καποια πραγματα που εχουν συμβει το τελευταιο διαστημα αναμεσα σε ανθρωπους που γνωριζω και αγαπω σχεδον ολη μου τη ζωη, συνειδητοποιω οτι συχνα κρινω στους ανθρωπους τον τροπο που φερονται στους αλλους, πολυ περισσοτερο απο τον τροπο που φερονται σε εμενα. 
Ισως οχι οταν τους επιλεγω να μπουν στη ζωη μου γιατι ενας θεος ξερει πώς ξεκινα και πότε ακριβως στεριωνει μια ανθρωπινη σχεση, αλλά σιγουρα οταν αποφασιζω οτι ηρθε ο καιρος αυτη η σχεση να τελειωσει ή να αλλαξει πλαισιο. 

Το πόσο καλα μου εχει φερθει καποιος μπορει να καθυστερησει την εκτελεση αυτης μου της αποφασης για διακοπη ή αναπλαισιωση της σχεσης μας, αλλά οταν κατι πεθαινει μεσα μου, οπως οτιδηποτε αλλο που πεθαινει, δεν μπορει να αναστηθει. Μπορει μόνο να διατηρηθει, οπως το πτωμα στο ψυγειο του νεκροτομειου. Αληθεια, το πιστευω οτι ακριβως επειδη αποστασιοποιουμαι, χωρις να γινομαι εχθρικος, γινομαι πιο ψυχρος και επιδερμικος κι αυτο μπορει να με κανει να μεινω λιγο παραπανω. 

Καποιοι αντεχουν αυτην την ενδιαμεση κατασταση για χρονια, εμένα ομως μου στοιχιζει σε ενεργεια να κρατω το ψυγειο αυτο συνεχως σε λειτουργια -μπορω να τον τραβηξω κι αλλο αυτον τον παραλληλισμο- και κατεβαζω τον διακοπτη μιας φιλιας αρκετα πιο ευκολα απο αλλους ανθρωπους που εχω δει να ειναι μπλεγμενοι σε σχεσεις που δεν στηριζονται σε τιποτα αλλο περα απο την παλαιοτητα τους. 

Για καποιον λογο μας ειναι δυσκολο να χωριζουμε απο τους φιλους μας, σαν να μην εχουμε καν την επιλογη παρά μόνο αν συμβει κατι τραγικο ή εστω τραγικα συνηθισμενο, οχι δεν μιλουσα για τον ερωτα τοση ωρα, να πω τι για τον ερωτα; Μιλω για τους φιλους. 

Απο τοτε που πιστεψα καποιον οταν μου ειπε οτι ερχομαστε εδω για να βρουμε τους φιλους μας, αντι να ανοιχτω και να γινω απεραντος, συμπυκνωσα την αγαπη που ενιωθα για τους ανθρωπους που ειχα στη ζωη μου και αρχισα να προσπαθω να την διοχετευω σε εκεινους, να μη χυθει σταγονα. Ηταν ενας; Ηταν πεντε; Οσοι ηταν, ειχαν ολη μου την αγαπη, οση ηταν. 
Κι οσοι δεν ηταν, δεν ειχαν τιποτα. 
Αντιστοιχα, οι υποδοχεις της αγαπης μεσα μου αυξανονταν και διαστελλονταν και συστελλονταν αναλογα με το ποση αγαπη κι απο ποιους αντεχα καθε φορα να δεχτω. Γιατι ποτέ μου δεν ηθελα να εχω πολλη αγαπη γιατι η αγαπη ειναι σαν το νερο που σε πλενει και σε δροσιζει και σε πνιγει και σε βυθιζει. 
Το μόνο πραγμα σε αυτον τον κοσμο απο το οποιο θα θελω παντα περισσοτερο, ειναι η καλοσυνη. 

Αυτος μαλλον ειναι και ο λογος που κρινω στους ανθρωπους που αγαπω το πώς φερονται στους αλλους. Γιατι θελω να βλεπω το καλο περισσοτερο απο αυτο που θελω να βλεπω το σωστο, γιατι το σωστο ειναι ευκολο να το μαθεις μολις αποφασισεις εσυ ποιο ειναι, αλλά το καλο ειναι μια γνωση χωρις τελος και εγω, παραπανω απο οτιδηποτε αλλο, εχω τεραστια περιεργεια και αν μπορουσα να ζησω χιλια χρονια, ενω δεν θελω να ζησω ουτε τα γεραματα μου, θα το εκανα μόνο για να μαθω πραγματα. 
Και απο ανθρωπους που δεν εμπνεουν, δεν ξυπνουν μεσα μου την αναγκη για καλοσυνη, δεν εχω τιποτα να μαθω περα απο το οτι στη φυση του ανθρωπου υπαρχουν ολα. Και το καλο και το κακο. 
Αυτο μαθαινω καθε φορα που απογοητευομαι, οτι δεν μπορεις να τα βαλεις με την ανθρωπινη φυση και οτι δεν μπορεις να τα βαλεις με τον τροπο που εχει μεγαλωσει καποιος. 
Ναι οι ανθρωποι μεγαλωνουμε και αλλαζουμε, ομως ο,τι κι αν κανουμε, ο,τι κι αν γινομαστε, οποιους κι αν συναντησουμε στη ζωη μας, τιποτα και κανείς δεν θα μας επηρεασει οσο οι γονεις μας και ο τροπος με τον οποιο μας αγαπησαν. 

Ακομη κι αν ειχαμε γονεις μόνο για ενα λεπτο στη ζωη μας, αυτο το λεπτο θα διαμορφωνε το μεγαλυτερο κομματι του χαρακτηρα μας κι ας ζουσαμε μετα εκατο χιλιαδες χρονια χωρις γονεις. 

Φυσικα δεν εννοω οτι εχω μεσα μου τοση καλοσυνη οση θελω να βρισκω. 
Οι καλες μου πραξεις ειναι συχνα απομιμησεις καλων πραξεων αλλων ανθρωπων που με ενεπνευσαν ή επαναληψεις δικων καλων πραξεων που με εκαναν να αισθανθω ομορφα. 
Ναι η αναγκη μου για καλοσυνη ειναι απολυτως εγωιστικη, φτιαχνομαι, με εναν τροπο εντελως διαφορετικο απο τον ερωτικο, με την ιδια ομως ενταση, καθε φορα που επιλεγω την καλοσυνη και τα καταφερνω και πιανει τοπο. 

Η αναγκη μου για καλοσυνη δεν με αθωωνει για τις κακες μου πραξεις. 

Απο την αλλη, οι καλες σκεψεις ειναι κατι που δεν μπορω να ελεγξω, οταν ερχονται ειναι μια ολοδικη μου επιτυχια, μια ικανοτητα που δεν θελω να χασω, μια δεξιοτητα που θελω να τελειοποιησω και που δοκιμαζεται οταν με περιβαλλουν ανθρωποι που, ενω μπορει να μην εχουν βλαψει ποτέ κανεναν, ο τροπος με τον οποιο ζουν και εκφραζουν το σωστο και το λαθος, το καλο και το κακο, το ηθικο και το ανηθικο ειναι ξενος προς εμενα. 

Δεν διαγραφω απο μεσα μου τους ανθρωπους με το πρωτο λαθος που θα κανουν και δεν χρειαζεται να μου κανει κακο καποιος για να νιωσω την αναγκη να φυγω. 
Το κανω οταν βλεπω οτι το καλο του αλλου εχει διαφορετικη ερμηνεια απο το δικο μου. Φευγω οταν δεν υπαρχει πια κοινη γλωσσα και δεν υπαρχει κοινο λεξικο. 

Ουτε κι εγω ξερω πόσα λαθη εχω κανει και ποσες φορες μπορει να εχω πληγωσει τους ανθρωπους που αγαπω και ποσες φορες με συγχωρεσαν και δεν εφυγαν απο το πλευρο μου. Ξερω ομως οτι εχω κανει κι εγω το ιδιο για εκεινους.

Δεν ξερω αν εχω συγχωρεσει. Μια φορα ισως, αλλά δεν μπορω να ειμαι σιγουρος. 

Η συγχωρεση ειναι το πιο σπανιο πραγμα στους ανθρωπους. Οταν συγχωρεις, ειναι επειδη σταματας να συγκρινεις την πραξη που σε πληγωσε με αυτο που θεωρουσες καλο και σωστο και βλεπεις τον ανθρωπο που σε εχει πληγωσει, απογοητευσει, προδωσει. Τους ανθρωπους συγχωρουμε, οχι τα σφαλματα τους. 

Και η συγχωρεση δεν ειναι μια επιλογη που μπορουμε να κανουμε. Μας συμβαινει. Οπως ο ερωτας. 

Για αυτο δεν μπορω να απαιτω απο τους αλλους να συγχωρουν τα λαθη που κανω, στο ονομα της αγαπης μας. Αυτο που ψαχνω σε αυτους, ειναι μια προσωρινη βεβαιοτητα οτι ειμαι ασφαλης μαζι τους, οτι δεν αισθανονται απειλη καθε φορα που τα κανω σκατα στη ζωη μου γιατι ξερουν οτι ποτέ μα ποτέ δεν θα εκανα κατι για να τους βλαψω, γιατι οσο κι αν δεν μου φαινεται παντα, ειμαι καλος, αλλά ναι, μπορει τελικα να τους βλαψω ή να θολωσω την εικονα που ειχαν σχηματισει για εμενα, μια εικονα της οποιας τον ελεγχο δεν τον ειχα ποτέ εγω, μια εικονα την οποια αντιμετωπιζω μόνο καθε φορα που καποιος απογοητευεται ή εκπλησσεται ευχαριστα απο κατι που κανω. 

Τους δινω ομως την απολυτη ελευθερια να φυγουν, αν η Πραγματικοτητα συγκρουεται τοσο εντονα με την Ιδεα και δεν αισθανονται οτι μπορουν να διατηρουν πια μια σχεση και με τα δυο. 
Ετσι ομως ειναι ολες οι σχεσεις. Συνδεομαστε με την ιδεα που εχουμε για καποιον και συγκρουομαστε με την πραγματικοτητα του η οποια ειναι πιο ρευστη και αεικινητη απο μια απλη φωτοτυπια του παρελθοντος, μια φωτογραφια απο το Λυκειο. 



Κι οπως εγω φευγω για τους δικους μου λογους απο σχεσεις, ετσι κι εκεινοι που αγαπω μπορουν να φυγουν απο εμενα, χωρις αυτο να μου αφαιρει, ακομη κι αν εχω φταιξει, το δικαιωμα να κρινω την επιλογη τους να με εγκαταλειψουν. 
Γιατι εχω υπαρξει εκεινος που δεν εδωσε δευτερη ευκαιρια, εχω υπαρξει εκεινος που δεν του δοθηκε δευτερη ευκαιρια, εχω υπαρξει κι εκεινος που του δοθηκαν πολλες ευκαιριες και εχω υπαρξει κι εκεινος που τον εχουν συγχωρεσει. 
Και απο ολες αυτες τις φορες, το μεγαλυτερο μαθημα μου το επαιρνα οταν με συγχωρουσαν. 

Μονο για τα λαθη που μου συγχωρεσαν μπορω να πω με σιγουρια οτι δεν τα εχω κανει ξανά. 
Ενω αυτα για τα οποια με τιμωρησαν, δεν προλαβα ποτέ να τα δω καθαρά γιατι με απασχολουσε το αν αυτος που με τιμωρουσε ηταν σε θεση να το κανει. 

Το μαθημα οτι οι ανθρωποι ειμαστε σαθροι και οτι ο κοσμος θα ηταν καλυτερος χωρις εμας, το εχω παρει, δεν χρειαζομαι παραδειγματα, δεν ειμαι τεσσαρων, ειμαι τριαντα πεντε ετων. 
Γι’αυτο και ξερω οτι υπαρχουν εξαιρεσεις, οχι αρκετες για να σωσουν ολοκληρη την ανθρωποτητα, σιγουρα ομως υπαρχουν αρκετες για να σωσουν εμενα. 
Θελω να ζω, να μιλω, να μαθαινω, να τα κανω σκατα, να μεγαλωνω, να μαθαινω ξανα και ξανα μονάχα με αυτες τις εξαιρεσεις.


Γυρναω πισω λοιπον, σε αυτο με το οποιο ξεκινησα για να ανακεφαλαιωσω, γιατι φοβαμαι οτι εχω ηδη πεσει σε πολλες αντιφασεις, που ειναι δικαιωμα μου, αφου με τον εαυτο μου μιλαω τοσην ωρα. 

Παρατηρω στους ανθρωπους λιγοτερο αυτα που κανουν σε εμενα, και λιγο παραπανω αυτα που κανουν στους αλλους. 
Παρατηρω αν βαζουν τους καλους τροπους πιο ψηλα απο την αληθινη ευγενεια και το σωστο πιο ψηλα απο το καλο. 
Γιατι ενω καθολου δεν με νοιαζει αν αγαπαμε τα ιδια πραγματα με τους ανθρωπους που αγαπω, θελω με τον τροπο που αγαπουν να με διδασκουν κι εμενα, σαν να ειναι οι δευτεροι γονεις μου, πώς να αγαπαω.
Παρατηρω τον τροπο με τον οποιο αντιδρουν στα πραγματα και το πώς διαχειριζονται μια κατασταση που δοκιμαζει τις ηθικες αξιες τους, την αποψη τους για το σωστο. 
Δεν κρινω αν συγχωρουν ή δεν συγχωρουν, ομως τους κρινω οταν εκπλησσονται ή δεν εκπλησσονται που ειμαι καλος μαζι τους, τους κρινω οταν εκπλησσονται ή δεν εκπλησσονται που ειμαι κακος μαζι τους ή που οποιοσδηποτε ειναι κακος μαζι τους ή που οποιοσδηποτε δεν ειναι αυτο που φανταζοντουσαν.

Γιατι ξερω οτι ο πραγματικος μας εαυτος φαινεται οταν ξαφνιαζομαστε.

Παραλιγο να με παρασυρει μια ντροπη που ομολογησα οτι ειμαι τοσο επικριτικος με τους φιλους μου γιατι θυμηθηκα μιαν εποχη που δεν ηξερα πώς να μασαω τα λογια μου, δεν ειχα υπομονη ουτε ψυχραιμια και καθε διαφορά ηταν αιτία πολέμου. 
Επισης δεν ειχα την νηφαλιοτητα της ωριμοτητας για να δω οτι δυο πραγματα μπορουν να διαφερουν χωρις να ειναι αντιθετα και πως οι πιο ανιαρες σχεσεις μου ηταν με ανθρωπους που μου εμοιαζαν πολυ. 
Και φυσικα δεν ειχα σχεδον ποτέ δικιο κι αν ειχα το εχανα.

Για αυτο και τελικα δεν ντρεπομαι αλλά ουτε και το κανω απο επαρση. 
Ειναι πολλα χρονια τωρα που εχω μαθει οτι δεν χρειαζεται να ειμαι καλυτερος απο αυτο που απορριπτω και οτι το να ενστερνιζομαι κατι σπουδαιο, δεν με κανει σπουδαιο. 

Το κανω γιατι θα ηταν αδικο για τους ιδιους τους φιλους μου αν δεν τους εκρινα σαν να ειναι ανθρωποι, και αν εφτανα στο συμπερασμα οτι ταιριαζουμε ή δεν ταιριαζουμε, μόνο απο την προσωπικη μας σχεση, επιλεγοντας να αγνοησω το ποιοι ειναι εξω απο αυτην την σχεση, οπως παρατηρω και ζυγιζω τα παντα, απο την αναγκη μου να εντοπιζω αυτα που χρειαζομαι για να εχω ισορροπια και ηρεμια, αυτα που με κανουν να ξεχνω την μετριοτητα μου. 

Πώς μπορω να ειμαι φιλος με εναν ανθρωπο που ειναι καλος μαζι μου μόνο επειδη με αγαπαει,

που αγαπαει, δηλαδη, την εντυπωση που εχει για εμενα; 

Πώς μπορω να ειμαι φιλος με εναν ανθρωπο που ολες οι επιλογες που κανει στην ζωη του, με εξαντλουν; 

Εχω δει τα ματια των ανθρωπων, πώς ειναι οταν σε αποδεχονται και εχω δει πώς ειναι οταν σε ανεχονται. 

Δεν υπαρχει μεγαλυτερη αποσταση απο αυτην που χωριζει δυο ανθρωπους που αγαπιουνται αλλά δεν συμπαθιουνται. 

Γιατι λοιπον να κοροϊδευουμε αυτην την αποσταση με την σωματικη μας εγγυτητα, αντι να της δωσουμε τον χωρο που ζηταει;

Ο φοβος μη μεινουμε μόνοι δεν μπορει να παραβιασει την εντροπια μιας σχεσης.

Γιατι ο φοβος μη μεινουμε μόνοι δεν ειναι αγαπη.




2.3.20

Ιωσηφ







ονειρευομαι με την επαρση του Ιωσηφ
ομως το μόνο που προβλεπω
ειναι πως συντομα θα χρειαστει 
να απολογηθουμε
που δεν κρατησαμε κρυφα
τα υπεραιωνοβια δεντρα 
στην Καλιφορνια
και την Πινδο
απ' την λατρεια των τρυφερων ανθρωπων
που με καθε αγκαλια εξαφανιζαν
κι εναν δακτυλιο

και τωρα τιποτα στην Γη δεν θα θυμαται

ομως ολοι μας κατι θα αφηγουμαστε

γιατι ειναι στο αιμα μας να λεμε ιστοριες

ειναι στη θαλασσα να ακουει το φεγγαρι

στειλαμε ανθρωπους στο φεγγαρι

με αδεια χερια















17.9.18

το φθινοπωρο






το φθινοπωρο

αφαιρει την μουσικη απ' τα δεντρα
και δεν εχουν οι σκυλοι
πού να κατουρησουν
και τα παιδια πού να κρυφτουν

ο αερας περναει κρυφα 
μεσα απο καποιο βυθισμενο βουνο 

κατα τα άλλα οπως τα ξερεις,

ακουγονται σειρηνες 
μα δεν μαθαινουμε τι καιγεται
ή ποιος πεθαινει - οχι οτι μας νοιαζει

και βαφουν ξανα τις διαβασεις
εξω απο τα σχολεια
με ενα ασπρο σχεδον μπλε

οι δρομοι κροταλιζουν
κατω απ' τις ροδες μιας πολυ συνηθισμενης αλλαγης
που κανείς δεν αντιλαμβανεται
μεχρι να νυχτωσει ξαφνικα στις εξι
και πληθυνουν τα ερωτηματα οπως:

«Με τι μπορω να αντικαταστησω τα αυγα σε ενα κεηκ»

ή

«Πώς μπορεις να αγαπας αυτον τον ανθρωπο»








28.9.17

Ντεμί σεζόν




Αποφαγια κοντομανικα, ξεχειλωμενα κι ανακατεμενα,
σε προσφορα. 
Θελω να τα λυπηθω ολα.
Ηρθα για να παρω κανα φουτερ, ομως τωρα ξαφνικα παλι ζεσταινομαι.
Η πωλητρια διπλωνει προσεχτικα μονο τα καινουρια ρουχα, φαινονται 
πολυ σημαντικα. Εμενα δεν μου δινει σημασια.
Ευτυχως. Αν με ρωτουσε
αν χρειαζομαι βοηθεια, θα εβαζα τα κλαματα.
Ροζ και λευκα και πορτοκαλί φανελακια, πεντε εξι μαγιω - στο σπιτι εχω περισσοτερα.
Λενε οτι το ανθρωπινο ματι ξεχωριζει πιο γρηγορα το κιτρινο χρωμα.
Το δικο μου πεφτει παντα στο πρασινο. Κατι πρασινο. Και καλτσες. Ζεσταινομαι. Το δοκιμαστηριο ειναι αδειο.
Δουλευα καποτε εδω.
Εμπαινα στο δοκιμαστηριο για να κλαψω, και μια φορα ειχα μπει για να παρω αγκαλια τα ρουχα που ειχε δοκιμασει εκεινος ο τυπος που μυριζε ωραια.
Εκει και στις σκαλες, δεν σε βλεπει η καμερα ασφαλειας.
Στις σκαλες ειχα παθει κριση πανικου. Τωρα δεν αισθανομαι τιποτα.
Ξερω ομως οτι το βραδυ θα ονειρευτω την Αγγελικη.
Ξερω οτι θα βγω απο εδω, θα βρω φιλους και θα πιω για να ειμαι κι εγω λιγο φιλος,
θα γυρισω σπιτι και θα καπνισω εναν μπαφο για να φαω και μετα θα παρω ενα ηρεμιστικο για να κοιμηθω.
Και θα ονειρευτω λιγο πριν ξυπνησω.
Κι οταν ξυπνησω θα πιω μαυρο νεσκαφε και μετα ρεντμπουλ για να εχω ενεργεια.
Θα κανω μπανιο και θα βαλω αλοιφη στο τεραστιο σπυρι στο αριστερο μου κωλομερι.
Και θα εχει ηλιο.
Θα φορεσω βερμουδα αλλά θα βαλω ενα τζιν μεσα στην τσαντα κι αυτο το πρασινο φουτερ που θα αγορασω τωρα.
Γιατι αυριο θα ειμαι και παλι ολη μερα εξω και το απογευμα θα βαλει ψύχρα.
Πρεπει να μεινω εξω.
Πρεπει να βγαλω φωτογραφιες, ο Σεπτεμβρης εχει το καλυτερο φως.
Πρεπει να γραψω, να μιλησω, να τραγουδησω, να γαμησω, να χεσω, να γελασω.
Χτες γελασα ξαφνικα, ημουν στην καφετερια, μου εστειλε μηνυμα η Μανινα, ολο μου το σωμα συσπαστηκε λες και το γελιο ηταν ενας τεραστιος αγυμναστος μυς που χρειαζοταν πρωτα λιγο ζεσταμα,
πρεπει να γυμναστω, να βρω μια απαντηση που να μην δημιουργει μυστηριο, να μην οδηγει σε συμπερασματα οταν με ρωτανε «Πώς κι απο εδω;» ή «Τι νεα απο την Αθήνα».
Οταν λεω την αληθεια, ακουω την μουσικη μεσα στο κεφαλι τους.
Θελω να τους λυπηθω ολους.
Να γινω αορατος. Να κανω κολονοσκοπηση.
Να κανω τον νεκρο, για μια τελευταια φορα στην θαλασσα. Στην αμμο και στο νερο.
Να διατηρησω το μαυρισμα μου.
Να ειμαι ωραιος. Οταν ειμαι ωραιος, κανεις δεν με ρωταει αν ειμαι καλα, ολοι λενε
«Εισαι στα καλυτερα σου, οσο μεγαλωνεις ομορφαινεις».
Οταν ειμαι ωραιος κανείς δεν μου λεει «Αδυνατησες, φαε τιποτα καλέ», οταν ειμαι ωραιος λενε «Αν ειχα το σωμα σου...»
Και τοτε γελαω παρα πολυ δυνατα, αν μπορουσα θα γελουσα μεσα στο στομα τους, θα εχωνα ολοκληρο το κεφαλι μου μεσα στο στομα τους και θα γελουσα παρα πολυ δυνατα, για παρα πολλη ωρα. Και στο τελος θα τους εκοβα την γλωσσα με τα δοντια μου και θα την εφτυνα μεσα στον φαρυγγα τους. Και θα τους ελεγα «Στειλε μου μηνυμα το πρωι, οταν θα προσπαθεις να την χεσεις».
Μου εστειλε μηνυμα ο Αποστολης σημερα. Και ο Χαρης. Και ενας Γιωργος. «Να τα πουμε οταν γυρισεις», μου ελειψες.