28.9.17

Ντεμί σεζόν




Αποφαγια κοντομανικα, ξεχειλωμενα κι ανακατεμενα,
σε προσφορα. 
Θελω να τα λυπηθω ολα.
Ηρθα για να παρω κανα φουτερ, ομως τωρα ξαφνικα παλι ζεσταινομαι.
Η πωλητρια διπλωνει προσεχτικα μονο τα καινουρια ρουχα, φαινονται 
πολυ σημαντικα. Εμενα δεν μου δινει σημασια.
Ευτυχως. Αν με ρωτουσε
αν χρειαζομαι βοηθεια, θα εβαζα τα κλαματα.
Ροζ και λευκα και πορτοκαλί φανελακια, πεντε εξι μαγιω - στο σπιτι εχω περισσοτερα.
Λενε οτι το ανθρωπινο ματι ξεχωριζει πιο γρηγορα το κιτρινο χρωμα.
Το δικο μου πεφτει παντα στο πρασινο. Κατι πρασινο. Και καλτσες. Ζεσταινομαι. Το δοκιμαστηριο ειναι αδειο.
Δουλευα καποτε εδω.
Εμπαινα στο δοκιμαστηριο για να κλαψω, και μια φορα ειχα μπει για να παρω αγκαλια τα ρουχα που ειχε δοκιμασει εκεινος ο τυπος που μυριζε ωραια.
Εκει και στις σκαλες, δεν σε βλεπει η καμερα ασφαλειας.
Στις σκαλες ειχα παθει κριση πανικου. Τωρα δεν αισθανομαι τιποτα.
Ξερω ομως οτι το βραδυ θα ονειρευτω την Αγγελικη.
Ξερω οτι θα βγω απο εδω, θα βρω φιλους και θα πιω για να ειμαι κι εγω λιγο φιλος,
θα γυρισω σπιτι και θα καπνισω εναν μπαφο για να φαω και μετα θα παρω ενα ηρεμιστικο για να κοιμηθω.
Και θα ονειρευτω λιγο πριν ξυπνησω.
Κι οταν ξυπνησω θα πιω μαυρο νεσκαφε και μετα ρεντμπουλ για να εχω ενεργεια.
Θα κανω μπανιο και θα βαλω αλοιφη στο τεραστιο σπυρι στο αριστερο μου κωλομερι.
Και θα εχει ηλιο.
Θα φορεσω βερμουδα αλλά θα βαλω ενα τζιν μεσα στην τσαντα κι αυτο το πρασινο φουτερ που θα αγορασω τωρα.
Γιατι αυριο θα ειμαι και παλι ολη μερα εξω και το απογευμα θα βαλει ψύχρα.
Πρεπει να μεινω εξω.
Πρεπει να βγαλω φωτογραφιες, ο Σεπτεμβρης εχει το καλυτερο φως.
Πρεπει να γραψω, να μιλησω, να τραγουδησω, να γαμησω, να χεσω, να γελασω.
Χτες γελασα ξαφνικα, ημουν στην καφετερια, μου εστειλε μηνυμα η Μανινα, ολο μου το σωμα συσπαστηκε λες και το γελιο ηταν ενας τεραστιος αγυμναστος μυς που χρειαζοταν πρωτα λιγο ζεσταμα,
πρεπει να γυμναστω, να βρω μια απαντηση που να μην δημιουργει μυστηριο, να μην οδηγει σε συμπερασματα οταν με ρωτανε «Πώς κι απο εδω;» ή «Τι νεα απο την Αθήνα».
Οταν λεω την αληθεια, ακουω την μουσικη μεσα στο κεφαλι τους.
Θελω να τους λυπηθω ολους.
Να γινω αορατος. Να κανω κολονοσκοπηση.
Να κανω τον νεκρο, για μια τελευταια φορα στην θαλασσα. Στην αμμο και στο νερο.
Να διατηρησω το μαυρισμα μου.
Να ειμαι ωραιος. Οταν ειμαι ωραιος, κανεις δεν με ρωταει αν ειμαι καλα, ολοι λενε
«Εισαι στα καλυτερα σου, οσο μεγαλωνεις ομορφαινεις».
Οταν ειμαι ωραιος κανείς δεν μου λεει «Αδυνατησες, φαε τιποτα καλέ», οταν ειμαι ωραιος λενε «Αν ειχα το σωμα σου...»
Και τοτε γελαω παρα πολυ δυνατα, αν μπορουσα θα γελουσα μεσα στο στομα τους, θα εχωνα ολοκληρο το κεφαλι μου μεσα στο στομα τους και θα γελουσα παρα πολυ δυνατα, για παρα πολλη ωρα. Και στο τελος θα τους εκοβα την γλωσσα με τα δοντια μου και θα την εφτυνα μεσα στον φαρυγγα τους. Και θα τους ελεγα «Στειλε μου μηνυμα το πρωι, οταν θα προσπαθεις να την χεσεις».
Μου εστειλε μηνυμα ο Αποστολης σημερα. Και ο Χαρης. Και ενας Γιωργος. «Να τα πουμε οταν γυρισεις», μου ελειψες.






Δεν υπάρχουν σχόλια: