2.4.10

ποκ ποκ ποκ




σε σκεφτομασταν οποτε κουνιοταν λιγο το φεγγαρι. 
σε εδειχνα και ευχομουν να ειχα ενα ματι στο δαχτυλο μου. και τους ελεγα: 
ολα τα δεντρα τριζουν, ξερετε. ολα τα δεντρα τριζουν 
απλα τριζουν απο μεσα τους, μεσα μας κι εμεις ειμαστε μεσα μας 
και αντε να ακουσεις ενα δεντρο που τριζει. 
και τι σημασια εχει να το ακουσεις. 
σημασια εχει που τριζει. κι ευχομουν να ειχα ενα ματι σε καθε αυτι. 
και με ρωταγαν αν θα ηθελα να ειμαι αορατος. 
και ποιος δεν θα ηθελε να ειναι τουλαχιστον αυτο. 


αλλα τους ελεγα οχι. τους ελεγα πως θα ηθελα να ειμαι ξαπλωμενος σε σκοτεινο χωμα και λιγο βρεγμενο και να βλεπω. να βλεπω με ολο μου το δερμα και να εχω κι αλλο δερμα για να βλεπω πιο καλα, πιο πολυ αλλα να μην πεθαινεις εσυ. αλλα να μην πετουν οι μαυρες μυγες. αλλα να μην μπορει κανεις με μετρησει. 


και να κουνιεται καθε λιγο το φεγγαρι και να λενε ολοι τους: ποκ ποκ ποκ ποκ ποκ κι αλλα ακαταλαβιστικα γιατι ο,τι λενε οι ανθρωποι οταν πονας ειναι ακαταλαβιστικο και ολοι τους μοιαζουν με εξωγηινους. κι αυτοι ειναι οι φιλοι μας. οι ανθρωποι που κανουν ποκ ποκ ποκ οταν ποναμε. ενω αμα ειχα ενα μεγαλο δερμα που θα εβλεπε πολυ, πιστευω δεν θα πονουσα και θα καταλαβαινα τους ανθρωπους οταν θα εκαναν ποκ ποκ ποκ ποκ

Δεν υπάρχουν σχόλια: