δοντια και μπαταριες

κραταω ενα μερος μονο για μενα, γεματο δοντια και γεματο μπαταριες.

ειναι ενα μερος μονο δικο μου, ολοδικο μου, καταδικο μου

ολο δοντια και μπαταριες, δοντια και μπαταριες.

σε αυτο το μερος μπορω να πηγαινω οποτε θελω

αλλα δεν μπορω να φευγω απο αυτο οποτε θελω

ευτυχως ουτε τα δοντια εχουν ματια

ουτε οι μπαταριες, στομα

κι ετσι οποτε ειναι η ωρα που θελω να φυγω

ειναι και η ωρα που μπορω πια να φυγω

ομως, οχι ακριβως

ποτέ ακριβως

εκτος απο τη μια μετα τα μεσανυχτα

που ειμαι παντα ερεθισμενος κι ερεθισμενος δεν χωραω

σε αυτο το μερος, μαζι με τις μπαταριες και μαζι με τα δοντια

και τοτε μονο ειναι που φευγω απο εκει

χωρις παντα να το θελω

τι μικρουλης που ειμαι.

ω, μα τι μικρουλης που ειμαι.