μερικες σταγονες που με καινε σαν σπιθες

τρωω τα δημητριακα μου. στο μπλε μπολ. που του λειπει ενα κομματι. διπλα εχω το γαλα και τα all bran. η τελευταια κουταλια πρεπει να εχει και γαλα και δημητριακα, αλλιως προσθετω κατι απο τα δυο μεχρι να τα καταφερω. δεν μου αρεσει να μενουν δημητριακα κολλημενα στα τοιχωματα του μπολ. ουτε να μενει μεγαλη ποσοτητα γαλακτος και να το μαζευω μιση ωρα με το κουταλι γιατι κανει φασαρια το κουταλι και ειναι νυχτα. ή να το πινω σαν απο ποτηρι. ο,τι κι αν μεινει στο μπολ, μετα το μπολ θελει ξεπλυμα αλλιως αυριο δεν θα καθαριζεται με τιποτα. τα all bran αμα κολλησουν θελουν μια ωρα τριψιμο και το γαλα τωρα με τη ζεστη, αν μεινει ετσι θα βρωμαει ολο το σαλονι κι εγω δεν εχω ορεξη να σηκωνομαι τετοια ωρα γι' αυτο τρωω μεχρι να μπορεσω να αφησω το μπολ χωρις ιχνος τροφης μεσα. και γεμιζω το στομαχι μου με χυλο, κλεινω προχειρα την σακουλα, κοιταω το γαλα που πρεπει να μπει στο ψυγειο. το πινω. κοιμαμαι. 


το πρωι τα σκατα μου γδερνουν την κωλοτρυπιδα. χεζω και την τελευταια λεξη που ονειρευτηκα. περνω αποφασεις την ωρα που χεζω. οτι θα πλυνω τα πιατα μολις τελειωσω. οτι θα γραψω ενα ποιημα. εχω μια φραση και την επαναλαμβανω για να μην την ξεχασω. οτι θα παρω την δημητρα να δω τι κανει. οτι θα γραψω ενα τραγουδι και θα το στειλω σε μια δισκογραφικη. οτι θα πεταχτω να πληρωσω το φαρμακειο. οτι θα τραβηξω το καζανακι.


ωρες μετα καθομαι στον καναπε και προσπαθω να θυμηθω αν εχω τραβηξει το καζανακι. εχω ανοιξει την καμερα του υπολογιστη και κοιταζομαι σαν να εχω μπροστα μου εναν καθρεφτη. το κατω χειλος μου ειναι πιο μικρο απο ποτε και η διαφορα αναμεσα στα ματια μου ειναι πιο εμφανης απο ποτε. το ενα ειναι εντονα πιο μικρο. αλλα εκεινος ο λιγος στραβισμος που ειχα εντοπισει εχει εξαφανιστει. σκεφτομαι οτι μπορει να εφταιγε το τσιγαρο γιατι απο τοτε που το εκοψα σιγουρα βλεπω καλυτερα. 


ριχνω μια ματια και στην τηλεοραση. διαφημιζουν γυαλια ηλιου high definition. δηλαδη γυαλια που σου κανουν την πραγματικοτητα να μοιαζει με ψεμα που μοιαζει υπερβολικα με την πραγματικοτητα; περιμενω να τελειωσει το σποτ για να δω την τιμη. κοντα στο προσωπο μου πεταει ενα μυγακι απο αυτα της κουζινας. σηκωνομαι. γεμιζω εναν κουβα με καυτο νερο και χλωρινη και τον αδειαζω στο νεροχυτη. πεταγονται μερικες σταγονες πανω μου που με καινε σαν σπιθες και το δερμα στο στηθος μου ασπριζει. αληθεια ασπριζει. οπως το καλοκαιρι οταν μας καιει ο ηλιος και πιεζουμε το δερμα μας με το δαχτυλο και εκει που πιεζουμε ασπριζει. 


γυριζω στο σαλονι καθομαι στον καναπε και ακουμπαω παλι στα μπουτια μου το μηχανημα. η καμερα εχει κολλησει και με δειχνει ακομα οπως ημουν την ωρα που σηκωνομουν.