23.5.10

τα ψηλα ποδια του φοβου





κοιτα τα ψηλα ποδια του φοβου. και τα μεγαλα βυζια του




εκατομμυρια μπαλονια με την ιδια παλια ανασα. 


 βουβες εκδοχες του αφηρημενου μας συννεφου.
ατελειωτες επαναληψεις μιας εισαγωγης


καθε πρωι βρισκω τα δοντια μου μεσα στο στομα μου.
καθε πρωι βρισκω τα δαχτυλα μου πανω στα χερια μου
καθε πρωι βρισκω τα αρχιδια μου κατω απο το πουλι μου
καθε πρωι βρισκω τον αφαλο μου στην κορυφη της κοιλιας μου


και μεχρι το βραδυ δεν εχω τιποτα απο αυτα. τα εχω χασει ολα. 


οι τοιχοι της πολης γεμιζουν με φωτογραφιες του λαρυγγα μου. 


μουρμουρας μια καταρα
α εισαι εδω. 
εμας καταριεσαι;
"στον ερωτα δεν υπαρχει εγω. δεν υπαρχει εγω κι εσυ
υπαρχει εσυ και υπαρχει κι εμεις"


στην αγαπη δεν υπαρχει κανεις
στην αγαπη μας δεν υπαρχει κανεις


τελειωνει το καλοκαιρι. το χωραφι ειναι εντελως αδειανο. μοιαζει σα φρεσκοκουρεμενο αγοριστικο ξανθο κεφαλακι. φυσαει αλλα δεν ακουγεται τιποτα. δεν ακουγεται καθολου ο αερας. οπως στις ζωγραφιες. και πιο ησυχα. οπως στις ζωγραφιες που εχουν χασει καποιον δικο τους. 


τωρα που σου μιλαω ο αφαλος μου ειναι πολυ κοντα στο σκοταδι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: