7.12.10

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ / ο παλαβος αερας





Απο τοτε που μου την επεσαν με σουγια εκεινο το βραδυ στο θησειο και μου εκλεψαν την φωτογραφικη μηχανη, αποφευγω την ημερα περισσοτερο απ' οτι αποφευγω την νυχτα. Ακομη κι εδω στο νησι που εχω ερθει, αποφευγω το δροσερο χειμερινο φως και τον παλαβο αερα.

Κι οταν δεν μπορω να τα αποφυγω, βγαινω απο το σπιτι ντυμενος λες κι εχω κατεβει να πεταξω τα σκουπιδια ή να παρω καφε απο το μπακαλικο. Και τα δοντια μου τα βουρτσιζω λιγοτερο. Για να μην ειναι κατασπρα. Τα βουρτσιζω μονο αν εχω να συναντησω τους φιλους μου. 

Ευτυχως ολοι τους οδηγουν κι ετσι γλιτωνω το περπατημα που κανονικα μου αρεσει οσο τιποτα αλλο. Δεν εχω περπατησει σχεδον καθολου απο την ημερα που ηρθα στο νησι. Χτες βραδυ μονο, που με αφησαν σπιτι, ειδα οτι δεν ειχε κοκα κολα κι ετσι ηταν μια καλη ευκαιρια να κανω μια βολτα χωρις τον φοβο οτι θα δω κατι ομορφο νυχτιατικα και διχως το φοβο οτι θα μου την πεσουν με σουγια εξω απο το σπιτι μου.


Κι οταν ειμαι αναγκασμενος να παω με τα ποδια καπου την ημερα, περπατω σκυφτος για να μη βλεπω τι συμβαινει γυρω μου. Και σιγοτραγουδαω αφου δεν εχω μουσικη να ακουσω γιατι χωρις μουσικη περπαταω ατσαλα σαν να ημουν παραλυτος για χρονια. Ή σαν να ειναι αλλουνου τα ποδια ή αλλουνου το κεφαλι που προσπαθει να δωσει τις εντολες. Κ οσο ψιλοτραγουδω, καπως βρισκω εναν ρυθμο. Μα λαχανιαζω και δεν πηγαινω τοσο γρηγορα οσο θελω. Κι ολο και κατι προλαβαινω να δω. Στα φαναρια ας πουμε που αναγκαζομαι να σταματησω και να σηκωσω το κεφαλι και να κοιταξω και μπροστα και αριστερα και δεξια, ολο και κατι θα παρατηρησω. 

Απο την πεινα τους, τα ματια μου βλεπουν ακομη και πισω απο βουνα. 

Κι οταν συναντω τους φιλους μου κανω ασχημες σκεψεις γι αυτους για να διωξω την αναγκη μου να σκηνοθετησω λιγο την ομορφη στιγμη που ζω μαζι τους. Αλλα ετσι σκετη η ζωη δεν με ενδιαφερε και ποτε να σου πω την αληθεια. Ενα αδειο κινηματογραφικο καδρο ειναι πιο ενδιαφερον απο μια μπουρδα στη ζωη. Και δε χρειαζεται να το δικαιολογησεις σε κανεναν.

Οι ανθρωποι σου κανουν χιλαδες ερωτησεις για τη ζωη σου, αλλα μπροστα σε ενα εργο τεχνης συχνα λενε απλα «Ωραιο» ή «Ασχημο» ή «Αυτα τα σκατα δεν ειναι τεχνη». και καλυτερα να σου πει καποιος «Αυτο δεν ειναι τεχνη», παρα να σου πει «Αυτο δεν ειναι ζωη»

Η μητερα μου με εχει μαθει να μη δενομαι συναισθηματικα με αντικειμενα. Και παρα το γεγονος οτι ειμαι δεμενος με ενα σωρο αψυχες μαλακιες, απλα και μονο επειδη μου αρεσουν τα πραγματα, ελαχιστες απο αυτες θα με πειραζε να εχανα. 

Αυτη τη φορα ομως με εχει πειραξει πολυ. Πριν απο ενα χρονο που η μονιμη γλυκια δυστυχια μου βρισκοταν παλι στα υψη κι εγω στα βαθη, με την φωτογραφικη μηχανη μου καταφερα να ανασκουμπωθω λιγακι, φτιαχνοντας μονος μου το κεφι μου με ηλιθια βιντεο και φωτογραφιες που με παρουσιαζαν χαζοχαρουμενο κι ενεργητικο, ενω βρισκομουν στο πιο σκοτεινο σκοταδι απο σκατα κι ετσι με καποιον τροπο πειστηκα. Μαζι με τα social networks μου, ειχα κοροιδεψει κι εμενα. Μεσα απο αυτο το digital τσιρκο αλλα και μεσα απο τα λιγοτερο σκηνοθετημενα πλανα, εγιναν πιο φιλικα τα λερωμενα πιατα μου, η σπασμενη κατσαρολα μου, τα φτηνα μακαρονια, τα αλατα στο μπανιο, ο καναπες που δεν γινεται κρεβατι, η χαλασμενη ηλεκτρικη σκουπα. Εγινε  πιο φιλικη η απουσια φιλων, η απουσια του ερωτα. Και με το πλεξιμο του μονταζ  ή την επεξεργασια των φωτογραφιων γλυκαναν γωνιες και δευτερολεπτα που αλλιως θα με καταπιναν. 

Τωρα δεν μπορω να κρυφτω ενω ταυτοχρονα εξαφανιζομαι. Αυτη ειναι η αρρωστια μου.

Η φωτογραφικη μηχανη ηταν το χαπι μου.

Βεβαια κανω και μια θεραπεια για τo δερμα μου με κανονικα χαπια που με εχουν κανει λιγο καταθλιπτικο και τα βλεπω ολα μαυρα.








1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

pare nea dimiourgika xapia,an einai efikto ta idia h' pio kainoyrgia,tha se voithisei..allwste exeis epignwsi tou ti sou leipei kai pws prepei na to diaxeiristeis..eite dimiourgika,eite pragmatika eite kai ta 2 mazi,
posos kosmos kanei to idio?
polys!
kai esy,ksana
:)
Nikolas