5.6.11

το βαθυ σπιτι


χωνω το κεφαλι μου μεσα στα ντουλαπια της κουζινας και τραγουδαω. Πολυ δυνατα. Παρα πολυ δυνατα. Και το σπιτι βαθαινει. Κι οταν βγαζω το κεφαλι δεν πατωνω πια.

2 σχόλια:

Obsidian είπε...

ήταν ένα σπίτι που ακούγαμε κύματα να χτυπάν από μέσα τα κλειστά παράθυρά του

μια μέρα άνοιξα άθελά μου την εξώπορτα
κι ένα μεγάλο κύμα παρέσυρε στο φως όνειρα, στιγμές κι αγάπη

που αμέσως εξατμίστηκαν
βιαστικά ν' ακολουθήσουν το μονοπάτι των σύννεφων

το σπίτι ησύχασε

στους τοίχους έμεινε μόνο η αλμύρα

και στα ντουλάπια της κουζίνας η ηχώ απ' το τραγούδι ενός παιδιού

που δεν κατάλαβε ποτέ κανείς τα λόγια

Ανώνυμος είπε...

πολυ ομορφα και τα 2!