Το καζανακι

Θα χαλουσα ενα παραθυρο, θα το χαριζα, θα το εσβηνα
αρκει να μου 'δινες μια μερα απο 'κεινες 
που φυσαγε για να μιλω με τα μαλλια σου
κι ημασταν ψηλα για να μας βρισκει πρωτους η βροχη
και μας αφηνε μονους οταν εχωνα την μυτη μου
στον ωμο σου.


Ενα πρωι
ανεβηκα εκει κι εδωσα το ονομα σου
σε ολες τις ταρατσες.
Ειχαν στεγνωσει γιατι καλοκαιριαζε.


Κι απ' τους ανθρωπους εβλεπα μονο τον ιδρωτα τους
Κι απο εσενα, εβλεπα μονο το λιμανι στο βαθος.


Βγαινω στο δρομο και κοιταω μεσα στο σπιτι μου.
Ειναι ολοι στο σαλονι και με περιμενουν. 
Σκεφτομαι οτι εχει χαλασει το καζανακι,
μετα θυμαμαι οτι το φτιαξαμε τον Ιουνη.