15.7.12

αναπνοη / ανεμωνη






και ενω χτες πεσαμε μαζι στο νερο,
κρατησαμε μονο τη δικη μου αναπνοη





1 σχόλιο:

όσα σου χαλάνε τη σκηνή είπε...

γιατί τη δική μου αναπνοή
τη ρούφηξες με βία
μέσα από τα πνευμόνια μου
μέσα από τα όνειρά μου
μέσα από την αγάπη μου
μ' ένα επώδυνο
τελευταίο φιλί

δάκρυσα τότε,
τρομαγμένος από το πέτρινο βλέμμα σου
κι εσύ ούτε που πρόσεξες
ότι σταμάτησε να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει η κοιλίτσα μου

γύρισες την πλάτη
και με ειρωνεία μου πες
"είσαι για μια βουτιά; θα σου δείξω μια κόκκινη ανεμώνη. πάρε βαθιά ανάσα."

όλος ο κόσμος κομπάρσος στο μοιραίο παιχνίδι σου
ούτε το γέλιο σου
ούτε το κλάμα σου
ούτε ο έρωτάς σου
ούτε το μίσος σου
δεν είναι πιο αληθινά
από τη σκηνοθετική βουλιμία
των οφθαλμών και της γλώσσας σου.

μόνος σου έπεσες στο νερό
πάντα μόνος πέφτεις