ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΔΕΝΤΡΟ: blogovision #17 (by γιακωβος)

Το Προσωρινο Δωματιο

Απο το καλοκαιρι εχω επιστρεψει για λιγο στο πατρικο μου, μακρια απο την Αθηνα. Το δωματιο μου ειναι οπως το ειχα αφησει πριν απο δεκα χρονια.

Κι ενω οταν ερχομουν εδω για διακοπες απολαμβανα τους ζωγραφισμενους τοιχους, τις συλλογες απο πετρες - χωματα - πετρωματα - κερια - πετρινα πουλια κι αλλα εκατομμυρια σκατα, τωρα με πνιγουν πια.

Ξεκινησα μια μερα να συμμαζευω, προσπαθωντας να κανω χωρο, να δημιουργησω εστω και μια γωνια που να μη βρωμοκοπα τασεις φυγης κι αλλες τασεις. Να δημιουργησω μια γωνια που να με κανει να θελω να μεινω για λιγο.

Στην Αθηνα καθημερινα πεταω πραγματα. Τα αντικαθιστω με καινουρια, στη συνεχεια τα πεταω κι αυτα. Γεμιζω κι αδειαζω το σπιτι μου συνεχως. Γεμιζω κι αδειαζω συνεχως, γενικα.

Ημουν ετοιμος να πεταξω δεκα κιλα χαλασμενης εφηβειας οταν ξαφνικα ενιωσα παραξενα. Σαν να ειχα συγκεντρωσει στα χερια μου την ζωη καποιου αλλου. Σαν να ειχα εισβαλλει στο δωματιο καποιου αλλου. Και δεν επρεπε να μετακινησω το παραμικρο. Το παιδικο μου δωματιο ηταν ενας καταραμενος ταφος.

Τα αφησα λοιπον ολα στη θεση τους και απο εκεινη την στιγμη προσπαθω συνεχως να μην επεμβαινω στον χωρο, γιατι μπορει καποια στιγμη να επιστρεψει ο προηγουμενος κατοικος αυτου του δωματιου και να με βρει εδω.

Θα καπνισουμε κρυφα και θα κανουμε χιλιαδες συνηθισμενα ονειρα, αλλά δεν θα του πω ποσο συνηθισμενα ειναι. Ποσο συνηθισμενοι ειμαστε. Θα αναψουμε κερια, θα παιξουμε με τις φλογες τους μεχρι να πονεσουμε και θα τον κοιταξω στα ματια προσπαθωντας να τον ηρεμησω. Προσπαθωντας να κρυψω ποσο πολυ τον αντιπαθω.

Θα του βαλω ενα τραγουδι που ξερω οτι θα του αρεσει κι ας μην ειναι ακομη απο αυτα που ακουει. Οχι ομως κατι που θα αλλαξει τη ζωη του. Αυτα θα τα ανακαλυψει μονος του οταν θα φυγω παλι. Αν φυγω πρωτος.

17. Stagnant Pools - Temporary Room