αγοροκόριτσο

Εφτασα τριαντα ετων κι ακομη δεν εχω πει «Αχ τα σχολικα χρονια, εκεινα ηταν τα καλυτερα». Ουτε και νομιζω οτι θα το πω ποτέ μου. Οι μνημες μου, απο την πρωτη δημοτικου μεχρι και την τελευταια σχεδον φορα που πατησα το ποδι μου στο σχολειο, αποτελουν παραλλαγες του ιδιου θεματος: Της βιας. 

Τότε δεν ξεραμε τι ειναι αυτο. Δεν αναγνωριζαμε την διαφορα αναμεσα στο αθωο πειραγμα και το εγκληματικο bullying, ακομη κι οταν αυτα αποτελουσαν κανονα της καθημερινοτητας μας κι οχι τυχαια περιστατικα. 

Ψεματα. Εγω καταλαβαινα. Καταλαβαινα οτι δεν ηταν σωστο να λενε «φτωχη» και «ορφανη» την συμμαθητρια μας που εμενε στο ιδρυμα παιδικης μεριμνας. Δεν ηταν σωστο να λενε «Αλβανο» τον Βασιλη, «Τουρκο» τον Εγγίν. Δεν ηξερα για ποιον λογο δεν ηταν σωστο. Αλλά στο σπιτι μου, ποτέ δεν μιλουσαμε ετσι για τους ανθρωπους και γι' αυτο μου εκανε εντυπωση. 

Δεν ηταν σωστο να με λενε «αγοροκοριτσο» επειδη επαιζα με κοριτσια. Αλλά δεν με πειραζε. Επαιζα με κοριτσια και ηξερα οτι δεν εκανα καποιο λαθος. Δεν μου ειχαν πει ποτέ στο σπιτι οτι πρεπει να παιζω με τα αγορια, επειδη ειμαι αγορι. 

Δεν μου αρεσε το μπασκετ. Δεν μου αρεσε να χουφτωνω τα κοριτσια και να τα ριχνω κατω, στο χωμα. Μου αρεσε να τραγουδω μαζι τους.

Και γι'αυτο εκανα υπομονη. Περιμενα να μεγαλωσω, να μεγαλωσουν κι εκεινοι που με κορόιδευαν. 

Στο γυμνασιο ημουν «η αδερφη». Καθε μερα, επρεπε να διασχιζω το προαυλιο για να φτασω στο κυλικειο, ακουγοντας τον συμμαθητη της κοπελας με την οποια ημουν ερωτευμενος να γελαει σε βαρος μου με την παρεα του, μπροστα της. Στις εκδρομες, μεσα στο πουλμαν, να αλλαζει τους στιχους των τραγουδιων για να με προσβαλει. 

Και τοτε ομως ηξερα οτι δεν εκανα κατι κακο και περιμενα να μεγαλωσω, να μεγαλωσουν κι αυτοι. 

Ξυπνουσα το πρωι και δεν φοβομουν να παω σχολειο. Γιατι οι δικοι μου φιλοι, εκεινοι που με ενοιαζαν, ηταν με το μερος μου. Δεν ειχα περιθωριοποιηθει. Δεν ειχα τρομοκρατηθει. Δεν θυμαμαι να εχω επιστρεψει σπιτι λυπημενος, δεν θυμαμαι να ειχα πει ποτέ στους γονεις μου τι συνεβαινε. Γιατι ειλικρινα, δεν με πληγωνε αυτο που συνεβαινε. Σιγουρα μου χαλουσε τη διαθεση και μερικες φορες ενιωθα αμηχανια, αλλά ειχα τα βιβλια που μου αγοραζε η μητερα μου, τις μουσικες, ειχα τα σχεδια μου για ενα μελλον που φανταζομουν μαγικο και το περιμενα. 

Στο λυκειο ημουν «ο πουστης». Το βρηκα και γραμμενο με τεραστια μαυρα γραμματα σε εναν τοιχο του προαυλιου, την ωρα της προσευχης. Δεν με πειραξε. Ναι ημουν πουστης, πού το κακο; Περισσοτερο θα με ειχε ενοχλησει αν στον τοιχο εγραφε οτι ημουν βλακας. Γιατι το να εισαι βλακας, ειναι κακο. Ηξερα ποιος ημουν. Το ηξερε και η μητερα μου, παντα το ηξερε. Αργοτερα θα το μαθαινε και ο πατερας μου. Μεχρι το πρωτο διαλειμμα, η φραση στον κιτρινο τοιχο ειχε καλυφτει, με εντολη του καθηγητη των θρησκευτικων και με ασπρη μπογια. Και με σιωπη. 

Και καποια στιγμη το σχολειο τελειωσε. Και ποτέ δεν ακουσα ξανα να με λενε αγοροκοριτσο, αδερφη ή πουστη. Καποια απο εκεινα τα αγορια δεν τα εχω ξαναδει. Καποια παλι, τα βλεπω στον δρομο και χαιρετιομαστε. Φαινεται να εχουν ξεχασει, φαινεται οτι δεν ειχαν ιδεα.

Οι φιλοι που εχω κρατησει απο εκεινα τα χρονια, ξεχνουν τι αντιμετωπιζα, πιθανως επειδη εδειχνα να μου ειναι τοσο αδιαφορα ολα αυτα. Η κολλητη μου προσφατα ελεγε πως δεν θυμαται να υπηρχε bullying στο σχολειο μας και την κοιταξα εκπληκτος. Και θυμηθηκε. Δεν ηξερε οτι ηταν βια. Επειδη δεν εκλαιγα, δεν θυμωνα, δεν το αφηνα να με επηρεασει. Επειδη ημουν τοσο αποστασιοποιημενος απο τις πεντεξι ωρες του σχολειου και τα αφηνα ολα πισω μου με το σχολασμα. Επειδη τοτε δεν υπηρχε ονομα γι'αυτο που συνεβαινε.

Επειδη ημουν απο τα τυχερα παιδια κι ειχα μεγαλωσει σε μια οικογενεια ανθρωπων οι οποιοι ποτέ δεν ειχαν ξεστομισει ρατσιστικες κουβεντες, επικριτικες κουβεντες, απαξιωτικες κουβεντες και οι οποιοι με ειχαν γεμισει αυτοπεποιθηση για ολες τις αρετες που ειχα - αρετες που στο σχολειο μεταφραζονταν ως ανωμαλιες. 

Απο τοτε που ημουν παιδακι ακομη, οι γονεις μου δεν με εκαναν να νιωθω ενοχες που δεν επαιζα με αυτοκινητακια, αλλά με τα Μικρα μου Πονυ, που δεν εβλεπα γουεστερν με τον μπαμπα, αλλά ταινιες της Αλικης με τη μαμα. Που δεν επαιρνα μερος στους αθλητικους αγωνες, αλλά εγραφα ποιηματα και διοργανωνα τις σχολικες γιορτες. Δεν ενιωσα ποτέ οτι θα επρεπε να ημουν αλλιως. Και αισθανομουν μεγαλη υπερηφανεια για τον εαυτο μου. Και πεισμωνα σε καθε πειραγμα, αισθανομουν την αναγκη να γινω ακομη πιο διαφορετικος. Να γινω πραγματικα διαφορετικος. Δηλαδη να ειμαι καθε στιγμη ο εαυτος μου και να μην κρυβομαι ποτέ. 

Αν ομως δεν ημουν ετσι, αν δεν ηταν οι γονεις μου ετσι, αν ηταν καποιος αλλος στη θεση μου, ενα παιδι απο τα τοσα, που οι γονεις του δεν του μαθαινουν ποιες ειναι πραγματικες αξιες, δεν το μαθαινουν να σεβεται τον εαυτο του και τους αλλους, δεν το προετοιμαζουν να αγαπησει τον εαυτο του οταν θα ερθει η στιγμη να συγκρουστει με αυτον... Αν ημουν ενα παιδι σαν τοσα αλλα, που πιεζονται απο το σπιτι τους να ειναι κατι πολυ συγκεκριμενο, το ζορι μου θα ηταν μεγαλο. 

Γιατι μπορει και παλι να ειχα επιβιωσει σαν «αγοροκοριτσο» στο δημοτικο, μπορει να ειχα επιβιωσει σαν «αδερφη» στο γυμνασιο, μπορει να ειχα επιβιωσει σαν «πουστης» στο λυκειο αλλά θα ειχα γινει καποιος αλλος. Μπορει να ειχα γινει σαν κι εκεινους που προσπαθουσαν να με πληγωσουν και να πιστευα οτι αυτη ειναι η πραγματικοτητα, αυτη ειναι η κανονικοτητα. Μπορει ομως και να μην ειχα αντεξει. Οπως πολλα παιδια δεν αντεχουν, γιατι υποφερουν τοσο που δεν προλαβαινουν να κανουν ονειρα, γιατι η βια περναει μεσα τους και τους μεταμορφωνει ή τους εξολοθρευει. Γιατι επιστρεφουν σε ενα σπιτι τα μεσημερια στο οποιο δεν τα καλοδεχονται ή δεν τα γνωριζουν, δεν τους μιλουν, δεν τα ρωτουν, δεν τα προστατευουν. Η αδιαφορια και η αγνοια των γονεων ειναι μορφες κακοποιησης, συχνα πολυ πιο επικινδυνες απο την ιδια την βια.

Θα μπορουσα μεχρι και ευγνωμοσυνη να νιωθω προς αυτους που δυσκολεψαν τα σχολικα μου χρονια. Δεν νιωθω ομως. Για εναν και μονο λογο: Δεν με διαμορφωσαν εκεινοι. Την αξιοπρεπεια μου, την αγωγη μου, την υπομονη, την κατανοηση, την ανεκτικοτητα μου, τα χρωσταω ολα αποκλειστικα στους γονεις μου που, χωρις καμια προσπαθεια παρα μονο με την αγαπη τους, με εκαναν παντα να νιωθω ξεχωριστος για τους σωστους λογους και με βοηθησαν να υποδεχομαι με καλοσυνη καθε εκδοχη του εαυτου μου και καθετι το διαφορετικο. 

Δεν τα γραφω ολα αυτα για να ευχαριστησω τους γονεις μου, που απλως εκαναν αυτο που επρεπε να κανουν. Τα γραφω για να παρακαλεσω τους γονεις των σημερινων παιδιων. Τους παρακαλω να μιλουν στα παιδια τους, να τα κανουν να νιωθουν ομορφα, ικανα και δυνατα. Σας παρακαλω να παρατηρειτε τα παιδια σας, να τα γνωριζετε, να τα ενημερωνετε, να τα μεγαλωνετε. 

Το bullying δεν γινεται εγκληματικο μονο οταν φερνει το θυμα στα ορια της αντοχης του. Ειναι εγκληματικο και επικινδυνο απο την αρχη.