Το φως, γελωντας

Βγαινουν ολοι απ' το νερο
- τρεχουν να κοψουν τα μαλλια τους


Σηκωνω το χερι μου και χαιρετω
πολυ μακρια


Ξεκλειδωνει το δερμα το περιγραμμα του


ειναι Τωρα


Κι αδεια η θαλασσα




«Μυριζεις τοσο ωραια!» φωναζω
«Μυριζεις τοσο ωραια που θα κολυμπουσα μια ζωη αναμεσα σε δυο κοφτερα νησια για μια μπουκια απ' τη μυρουδια σου!»


Θυμαμαι που ελεγες:


«Εγω ειμαι απο βουνο. Αλλα καποτε ηταν θαλασσα εκει γιατι ολο βρισκαμε κατι κοχυλια. Εδω που δεν εχει κοχυλια, αμα φυγει το νερο μια μερα, πώς θα ξερουν οτι καποτε εδω ηταν θαλασσα; Να το γραψουμε. Να γραψουμε 


ΕΔΩ ΚΑΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΠΟΥΣΑΜΕ» 




Ο υπεριωδης ερωτας του νερου και του σωματος 
εκανε τα φρουτα να πεφτουν 
Κι εμπαινε μεσα μας το φως, γελωντας


«...να γραψουμε και 


ΚΑΠΟΤΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΧΑΝ ΧΕΡΙΑ


γιατι κατι μου λεει οτι καποτε οι ανθρωποι δεν θα εχουν χερια»


________________




Ο,τι ξερω το εμαθα σημερα 
απο αυτους που φευγουν τωρα 
Λιγοι - λιγοι




Τα ματια μου ειναι αχινοι