14.6.10

εσυ δε θα γερνουσες



Ο τοιχος εχει μια τρυπα. Θα σου πω μετα ποιος τοιχος. Η τρυπα ειναι μικρουλα. Σαν απο καποιο χοντρο καρφι αλλα ξεχειλωμενη λιγο. Δηλαδη χωραει το μικρο μου δαχτυλακι. Οχι ολοκληρο, αλλα χωραει. Ευτυχως. Το βαζω μεσα στην τρυπα και την σκουπιζω. Υστερα τριβω το ματι μου να καθαρισει κι αυτο. Μονο ετσι μπορω να χρησιμοποιησω την τρυπα. Μονο ετσι θα φανει ο σκυλος, οταν κοιταξω. Αν το ματι μου ειναι βρωμικο και η τρυπα ειναι βρωμικη, δεν φαινεται τιποτα. Δηλαδη οχι δεν φαινεται: δεν υπαρχει καν. Φευγουν ολα. Ερχονται μολις κανω αυτα που πρεπει. 


Ο σκυλος γαβγιζει χαρουμενος. Δεν ακουγεται. Δοκιμασα μια φορα να καθαρισω το αυτι μου και να βαλω αυτο αντι για το ματι μου στην εισοδο της τρυπας, μπας κι ακουσω κατι, αλλα τιποτα. Ο σκυλος δεν ακουγεται. Η τρυπα δηλαδη ειναι εντελως μουγγη. Βουβη. Μουγγη. Ο σκυλος γαβγιζει χαρουμενος, οχι σε καποιον. Απλως εχει τα κεφια του. Αυτο καταλαβαινω εγω τουλαχιστον. Οπως εμεις σφυριζουμε, μουρμουραμε σκοπους ή τραγουδαμε οταν εχουμε κεφια, ετσι κι ο σκυλος μεσα στην τρυπα γαβγιζει χαρουμενος. Κι αφου δεν μπορω να ακουσω το γαβγισμα, το φανταζομαι ασυνηθιστα μελωδικο για γαβγισμα. Οχι ομως και αφυσικα μελωδικο. Οσο πιο μελωδικο θα μπορουσε να ειναι ενα γαβγισμα καποιου ατσαλου σκυλου, μεσα σε μια μικρουλα τρυπα στον τοιχο μου. Θα σου πω μετα ποιον τοιχο.


ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Η τρυπα αυτη θα με καλουσε στα παρτυ της και παντα την επομενη μερα θα με επαιρνε τηλεφωνο για να με ρωτησει αν περασα καλα και πώς μου φανηκε και αν ηταν ενταξει το στομαχι μου και πώς μου φανηκε το παιδι που φιλιοντουσαν. Η τρυπα αυτη θα εκλεινε εισιτηρια για συναυλιες και δε θα χανοταν στο πληθος · θα χοροπηδουσε μπροστα μου και καθε τοσο θα μου εριχνε ενα βλεμμα και ενα τεραστιο slow motion χαμογελο. Ξεροντας οτι περνουσα κι εγω τοσο φανταστικα, θα συνεχιζε να χοροπηδαει μεχρι που θα σκοτεινιαζε ολος ο κοσμος, δευτερολεπτα πριν φτιαχτει απο την αρχη.


Ακουω φωνες μεσα στην πολυκατοικια. Φασαρια. Κατεβαινει το ασανσερ κι ακουγεται αυτος ο ηχος σαν σκουριασμενες αλυσιδες να τριβονται μεταξυ τους. Κατεβαινουν παιδια απο τις σκαλες - το ενα κλαιει. Η μαμα φωναζει «Μην φωναζετε ειναι μεσημερι». Η απεναντι πορτα ξεκλειδωνει και κλειδωνει ενα εκατομμυριο φορες. Καιρο τωρα θελω να πω στο παιδι οτι εδω ειμαστε ησυχη περιοχη. Δεν χρειαζονται τοσες κλειδαριες και τοσοι συρτες.








ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ:  Ενα ονομα αρχιζει απο
                             Σιγμα τελικο
μη φυγεις
                           ειμαι πιο ομορφος γυμνος
Τι κανεις;








H απο πανω μου εχει μολις ταΐσει ολες τις γατες τις γειτονιας και μπαινοντας στην πολυκατοικία βρισκει την γρια που μενει διπλα μου η οποια εχει βγει απο το διαμερισμα της για να κανει το καθημερινο «εξερσάηζ». Ετσι το λεει το περα-δωθε που κανει (δυο βηματα το πολυ) στο χωλ. Τωρα εχει φερει και μια Βουλγαρα να την στηριζει. Εχουν γινει ακομη πιο δυσκολα τα πραγματα. Η κυρια Νανά. Ειναι πραγματικο ονομα. Το αναφερω για να μην το ξεχασω. Την Βουλγαρα δεν ξερω πως την λενε. Η κυρια Νανά ολο λεει «Παλι καλα και η κοπελα, ο θεος να εχει καλα την κοπελα» κι ετσι δεν εχω καταφερει να μαθω το ονομα της. 


Κρυφοκοιτω απο το ματακι της πορτας. Ολη μερα μεσα απο τρυπες. Κι ετσι οπως αλλοιωνει τις διαστασεις το μικροσκοπικο παραθυρακι μου στον κοσμο, μοιαζει σαν πανηγυρι αυτη η τυχαια συναντηση γειτονων εξω απο την πορτα μου. Και λιγο μοιαζει σαν εκεινον τον εφιαλτη που εβλεπα, με εναν διαδρομο γηροκομειου ή ψυχιατρειου που μιλαγε σε οποιον τον διεσχιζε. Εμενα μου ελεγε: «Εσυ δε θα γερνουσες. Εσυ δε θα γερνουσες. Εσυ δε θα γερνουσες».






ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Ο θεος Φοβος, αλλοτε θειος Φοβος. ΜΕΝΕΙ ΑΝΟΙΧΤΗ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

2 σχόλια:

Γιώργος Π. είπε...

κι ο φόβος....

Γράφει η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ σε ένα ποιήμα της:

[...]
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

ιακωβος είπε...

ευχαριστω :)