6.9.10

Το πλαστικο ενυδρειο







δεν ειμαι εγω ο εξωστρεφης μπασταρδος 
αυτης της καρδιας που δεν εχει επιπλα
δεν ειμαι σκλαβος του πληθυντικου 
ουτε του δευτερου προσωπου
δεν με κυνηγα το πεινασμενο σπιτι 


_____


επιπλεω σαν αραχνη στη φωνη της μαμας μου


το σκοταδι ειναι απειρο ακομη 
και γκρι


το πιανουμε μαζι με τη μαμα και το διπλωνουμε 


τιναγμα-τεντωμα-διπλωμα-τιναγμα-τεντωμα-περπατημα


μια μερα θα στρωσω το ιδιο σκοταδι 
στο κρεβατακι των παιδιων μου
αλλα δε θα τους μαθω ποτέ τιποτα




και εκεινα θα ανοιγουν τον λοφο 
θα μπαινουνε μεσα
θα φευγει ο λοφος
σαν νησι
θα γινεται πορτοκαλί
αλλα θα φαινεται μαυρος καταμαυρος απ' τα ζουζουνια
και θα τρεμει μεσα στο πλαστικο ενυδρειο


το στομα μου θα συγκρουστει
με το τοπιο


αλλα θα ειμαι πολυ πολυ αδυναμος


σαν παρακαλι σε σκονη σιωπηλη


_____


εμενα που με βλεπεις
χορευα
 εσυ ησουν παντα η αστραπη
στην παραλια
εμενα που με βλεπεις
χορευα


_____


στο μπανιο αγκαθια γυμνα μοιαζουν με σωματα


τοσα χρονια ταιζα πτωματα
που δεν ηξεραν τι εκανα κρυφα
ηξεραν ομως τι ευχομουν


να πληρωθω μια μερα με νερο
για τον ρυθμο που σφιγγω στα οστα μου




_____


αυτοφωτη γη /


αμορφωτη πληγη 


_____


δεν ειμαι ο κουρδιστος ανεμος 
ξημερωματα
δεν ειμαι το ομορφο κοριτσι 
με την κρουστα στα βλεφαρα


ειμαι φυκια


φυκια.


επιπλεω σαν αραχνη.


φυκια.

1 σχόλιο:

Γιώργος Π. είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=_EEXDPfwvB8