Η διαβαση ειναι γεματη ταρτες και δαχτυλα.
Η σκονη, γεματη παιδια.
Μυριζει σαν την πρωτη μου βουτια το γρασιδι.
Στο ιδιο παγκακι σε ολες τις χωρες του κοσμου, το ιδιο σαλιο αφηνουν οι βαλτοι.
Ενα χωραφι απο νυσταγμενους σκυλους.
Και κεφαλια απο παγωμενο χυμο και φαραγγια με παγωμενο χωμα.
Βλεπω μεσα απο λαστιχενια φυλλα «το μετωπο σου», αντιστροφο ξεφωτο στο ιδρωμενο δασος.
Δρομεις με διαπερνουν. Με κοσκινιζουν.
Κυβοι και βαρια βαμμενα μαρμαρα τριβονται στα ρουθουνια μου.
Φταρνιζομαι σπιθες.
___
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου