30.8.11

να την παλευω




Υπαρχει ενα μικροσκοπικο κομματι γης, καπου στον πλανητη ή τριγυρω,
που αν το περπατησω θα με τιναξει πισω στο παλιο σωμα μου. 


Κι υπαρχει κι ολος ο υπολοιπος κοσμος, που τον διασχιζω ακινητος, πατωντας το ενα ποδι μου με το αλλο και που με κανει να κατουριεμαι συνεχεια πανω μου, να γελω στον υπνο μου, να βαριανασαινω στα ασανσερ και τα σουπερ μαρκετ, να μην ειμαι σιγουρος για τιποτα, να γυρνω το κεφαλι ακομα κι οταν ακουω ασχετα ονοματα στο δρομο, να συνηθιζω πολεις, να προστατευω ανθρωπους, να ανοιγω την βρυση οταν χεζω, να στοιχιζω τα τελη και να στοιβαζω τις εναρξεις, να αντιπαθω, να κουραζομαι, να την παλευω.


Αν ημουν αλλου, θα σκαλιζα ενα δεντρο πανω στο στηθος μου κι ενα τσεκουρι στον αριστερο μου ωμο. Ή εστω θα εδινα μια κλωτσια σε ο,τι υποχωρει μπροστα στα ματια μου. Θα εγκαταλειπα ο,τι με απορριπτει.

1 σχόλιο:

neflus είπε...

να την κρατάς να την ανοίγεις να αποφασίζεις να συμβαίνεις

μ'αρέσει όπως γράφεις
καλημέρες