ο αναπνευστηρας

Ο,τι παλλεται κι αναβοσβηνει, θα χαθει
Ο σφυγμος μου θα δινει το μετρο
κι η ντροπη μου θα δειχνει την εξοδο


Στις βουτιες που δεν ηθελα να κανω, ο ηλιος 
ηταν ο αναπνευστηρας μου.
Η μανα μου ηταν ο αναπνευστηρας μου, πολλα πολλα τραγουδια ηταν ο αναπνευστηρας μου, αλλα κανεις δεν ηταν τα χερια μου.
Κανεις δεν ηταν τα ποδια μου, κανεις δεν ηταν το νερο και κανεις δεν ηξερε ποσο βαρυ ηταν το νερο και ποσο λιγο ηταν μες στη μπανιερα μου.


Τα ματια μου εχουν λυγισει Θοδωρουλα.
Τα ματια μου εχουν λυγισει γιατι ειναι γεματα. Και δεν θα επρεπε να ειναι γεματα γιατι ειμαι πολυ μικρος, αλλα μαλλον κι αυτα ειναι πολυ μικρα και γεμισαν γρηγορα.


Λενε πως κουβαλαμε τα ιδια ματια σε ολες τις ζωες μας, οποιοι κι αν ειμαστε, οπως κι αν μοιαζουμε. Τα ματια μας ειναι τα ιδια.
Εγω θελω να ζησω την ιδια ζωη, ξανα και ξανα, με καινουρια ματια καθε φορα. Απαραλλαχτη.