Υπάρχει πρόβλημα, Αμαλία (ludopatini)

Είχα ένα cd player παλιά -τότε που αγόραζα cd- που το είχα ακριβοπληρώσει. Ηταν από αυτά με το καρουζέλ που φτιάχτηκαν για να αποθεώσουν το shuffle. Εβαζες μέσα πέντε καινούρια δισκάκια και αν πατούσες το κουμπί της τυχαίας επιλογής, τα έπαιζε όπως ήθελε εκείνο, με μια ανορθόδοξη σειρά, μια ένα κεφάτο, μια ένα λυπημένο, μια ένα που χόρευες μια ένα που έκλαιγες, στη μέση κάνα filler, κάπου ένα βαρετό, αλλά αν καθόσουν αρκετά θα τα άκουγες τελικά όλα. Κάπως έτσι ήταν η χρονιά μου. Το 2012 τα είδα όλα· σε τυχαία σειρά. 


Τη μισή χρονιά την πέρασα ακούγοντας Μόρισει και Αλεξ Τέρνερ λες κι αυτό θα βοηθούσε. Νόμιζα ότι είχα νούμερο 1 από τον Απρίλιο. Νόμιζα λάθος. Κάπου στο ενδιάμεσο άρχισα να μαθαίνω κιθάρα. Οταν η λεωφόρος κάτω από το σπίτι μου μποτιλιάριζε, άνοιγα τη μπαλκονόπορτα και έπαιζα κιθάρα στο κοινό από κάτω το μισό τραγούδι που ήξερα, σαν την ορχήστρα του Τιτανικού. Κάθε μέρα μου έλειπαν τα 20 somethings μου, όταν νόμιζα πως δε θα πεθάνει κανένας, όλοι οι δίσκοι μου φαίνονταν δισκάρες και όλα τα αγόρια ενδιαφέροντα. Στο αμάξι, μέσα στο οποίο πέρασα μεγάλο κομμάτι του έτους, έπαιρνα τις πιο σημαντικές αποφάσεις: αν θα απαντήσω στα sms, τι θα παίζει στην κηδεία μου, τι θα ψηφίσω στη blogovision. Το βράδυ που γύριζα στο σπίτι τα αγόρια στην πιλοτή πρόβαραν moonwalking. Το καλοκαίρι η από κάτω μου ζήτησε να της ποτίζω τα λουλούδια. Εκλεισε το Pop. Στις καντίνες στο Καβούρι, οι άνθρωποι έπαιζαν τη νύχτα ρακέτες με φωσφοριζέ μπαλάκια. Εκανα χάι φάιβ με όσους νοσοκόμους στο Metropolitan δεν είχαν πάρει ακόμα άδεια. Μια μέρα που έμεινα από λάστιχο, πέρασα δυο ώρες στο βουλκανιζατέρ κι ο μάστορας με βρήκε να κάνω ίνσταγκραμ τις ζάντες. Ξεφτιλίστηκα. Κάποιος πάτησε το κουμπί στη χρονομηχανή και βρέθηκα Ιούλιο μήνα με τη μαμά μου στον καναπέ με κουφωμένο το πατζούρι να τρώμε κομπόστα αχλάδι. Η 85χρονη θεία στο χωριό έπαθε άνοια. Παιδιά, εγγόνια, ανίψια τα θυμόταν κανονικά, εκτός από μένα που ρωτούσε πώς πάω στις Πανελλήνιες. Ο χοντρός στην πλατεία απέναντι άλλαξε παιχνίδι. Αντί για ποδόσφαιρο αρχισε να παίζει κάτι αλλόκοτο, όπου μαζεύονταν μπουλούκι απέναντι από 2 κουβάδες, έτρεχαν και φώναζαν. Εμαθα να κατεβάζω ταινίες βλέποντας ένα βίντεο στο youtube από ένα 12χρονο. Μια μέρα πέταξα όλα τα πλαστικά κουτάλια από το παράθυρο του εστιατορίου της δουλειάς. Ζήτησα από κάποιον να τα φτιάξουμε και μου απάντησε «μέσα». Ολα αυτά έγιναν κι ακόμα δεν είχε τελειώσει ο δίσκος των Chromatics. 

Που με φέρνει στα ακραιφνώς μουσικά. Τα αγαπημένα μου θα τα δείτε τις επόμενες ημέρες. Είχα όμως και κάποια που μίσησα, κάποια που τα προσπάθησα, αλλά δε μου βγήκαν, κάποια που έμειναν απ' έξω σχεδόν άδικα. Εχω ακούσει δίσκους της Ντέμπι Γκίμπσον στα 80s που ήταν καλύτεροι από το φετινό της Marina and the Diamonds. Για τους Garbage θα προτιμήσω να μην πω τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο «Σίριουσλι;» Βρήκα πιο διουρητικό κι από τη μπίρα το τρίτο κομμάτι του Actress. Respect στον FlyLo, αλλά όση ώρα τον άκουγα νόμιζα ότι η μουσική παίζεται μόνο από μονοκοτυλήδονα. Οι Swans είχαν ένα κομμάτι που κράτησε 32 λεπτά -8 λεπτά περισσότερα από επεισόδιο Friends. Το άκουσα. Και μετά και όλο τον υπόλοιπο δίσκο. Νομίζω έγινα νίντζα. Κατέληξα ότι ο Αντριου Μπερντ κάνει βιολιστική ποπ. Σκέφτηκα σοβαρά να συμπεριλάβω τους Django Django στην 20άδα μέχρι που κάποια στιγμή απροειδοποίητα προς το τέλος του δίσκου το γύρισαν στο «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι» -τι φάση; Αν υπήρχε 20άδα των πιο αντιπαθητικών μουσικών την πρωτιά μου θα την έπαιρναν με διαφορά οι Animal Collective. Οι ποζεράδες της μουσικής, που αντί να ποζάρουν με το σώμα ποζάρουν με τις νότες. Αυτό το επιστημονικό πρότζεκτ που τσεκάρει πόσο καιρό μπορούμε να μασάμε με δηθενομπούρδες. 

Αυτή ήταν πάνω-κάτω η χρονιά μου. Η λίστα μου, κάπως ανάλογη: πιο υποκειμενική και αλλοπρόσαλη από ποτέ. Και το νο 1 της blogovision δίστιχων ανήκει στον Αντρέα Ράπτη: 

«Δεν υπάρχουν τανκς, μόνο κιθάρες και ερωτευμένοι πανκς.» 

 Χρόνια πολλά, Αντρέα.

Καλή αρχή.