blogovision #20 (by ludopatini)

Νο 20 Heartless Bastards - Arrow 

On this long road home. 

Καταρχάς να πω ότι δεν το έκανα επίτηδες. Ούτε εγώ έχω καμία ιδέα ποιοί είναι οι Heartless Bastards. Θα εξηγηθώ με λίγο φθηνό μελό. 

Αυτή είναι η τελευταία νύχτα μου σε αυτό το σπίτι. Πέρασαν περίπου 4 χρόνια από την προηγούμενη φορά που μετακόμισα -ακριβώς το όριο δηλαδή που έχει δείξει η εμπειρία ότι αντέχω στο ίδιο μέρος. Δεν το λες ακριβώς σπίτι σε αυτή τη φάση βέβαια. Οι καναπέδες είναι τυλιγμένοι με ζελατίνα σαν έτοιμοι να κάνουν ασφαλές σεξ μεταξύ τους, στην κρεβατοκάμαρα στεγνώνουν κάτι τελευταία ασπρόρουχα, το μόνο πράγμα που έχει μείνει στην κουζίνα είναι ένα ψαροντούφεκο, κάθομαι πάνω σε μια κούτα που γράφει «ξένα διάφορα» και φυσάει λίγο γιατί ο τοίχος έχει μια τρύπα από το ξηλωμένο air condition. Είναι μια παράξενη μετακόμιση. Κατά τη -μακρά- διάρκειά της βρήκα ένα ερωτικό γράμμα του μπαμπά μου στη μαμά μου, μια φωτογραφία που έχω πιο πυκνά φρύδια από του Γιώργου Βαρδινογιάννη, ένα απόκομμα που έγραφε «δεν είχα ποτέ τίποτα καλλιτεχνικό μέσα μου», τα γάντια της Κατράκη, ένα μπουκαλάκι αγιασμό από την Τήνο και ένα βρακί πίσω από τη βιβλιοθήκη. Τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με το γιατί αφιέρωσα το νούμερο 20, ένα νούμερο «ελεύθερο θέμα», στη μπάντα που έγραψε το Marathon, γιατί βασικά αυτό τιμάται εδώ. Ή ίσως και όλα. Κάθετι που έκανα, είπα, σκέφτηκα φέτος ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια για ένα ακόμη βήμα προς το σπίτι. Αυτοί οι άκαρδοι μπάσταρδοι με ένιωσαν, κι εγώ τους ένιωσα -το κάνω αυτό με τους άκαρδους μπάσταρδους- αγαπηθήκαμε τελοσπάντων, και σήμερα πάω σπίτι. Ηταν το τέλειο σάουντρακ για το ταξίδι.