νταμπλ ντεκερ

Στον εβδομο οροφο του κοκκινου λεωφορειου, τσακωνομαστε.
Οχι μ'εσενα εγω. Αλλα εγω με τα δευτερολεπτα. 
Εσυ αγγιζεις το ποδι μου. 

Στον εβδομο οροφο του λεωφορειου, πισω-πισω.
Διαβαζουμε τις επομενες στασεις. Εσυ φωναχτα, εγω απο μεσα μου.
Εγω απο μεσα μου λεω τις επομενες στασεις κι απ' εξω μου λεω
«οχι» αλλα με διαφορετικα γραμματα. Λες και θα καταλαβαινες. Αλλα μπορει και να ρωτουσες.
Εσυ φωναχτα διαβαζεις τις στασεις και φωναχτα γνεφεις με το κεφαλι
«ναι»
Κι ολο σε ρωταω «τι» κι ολο απαντας «ela»

Και πού με ξερεις και μου λες να μην αλλαξω;
Και γιατι δεν πατας το κουμπι;
Σε καθε σταση μας ζητουν να κατεβουμε. Σε καθε σταση ανεβαινουμε κι αλλο και μεγαλωνει το λεωφορειο και παμε πιο πισω.  
Να μας παρει ο υπνος. Να κανουμε κυκλους ολη νυχτα. 
Αλλα μαλλον θα μας παρει χρονια μεχρι να κανουμε εναν μονο κυκλο.
 Ξυνεις το γονατο μου νευρικα με το δαχτυλο
σαν να το κανεις στον εαυτο σου 
και το νιωθω στα νυχια μου.

Βγαινουμε εξω.
Ο χρονος λιωνει. Ακομη και στους -5 βαθμους.
Εξω απο το εστιατοριο που δεν ειχαμε προλαβει ανοιχτο.
Γωνια Τσαμπερλεην και κατι αλλο.

Μιλας μιλας μιλας μιλας
«Εγω δεν εχω κατι να πω»



Bye




Αναβω τσιγαρο και δεν το αγγιζω δευτερη φορα, μεχρι να σβησει σχεδον και τοτε το φτυνω κι αρχιζω να τρεχω
 για να παγωσουν τα ματια μου γιατι πως θα μπω μες στο σπιτι αλλιως

τι θα τους πω

και τι θα λεω γενικα
μια ωρα μες στο σπιτι
μετα μια ωρα στο ταξι
δυο ωρες στο αεροδρομιο
τεσσερις ωρες στο αεροπλανο

στο αεροπλανο μονο εγω ειμαι ξυπνιος
και κατι κωλοπαιδα

αυτα γιατι;