ενας καφες απ' τους συνηθισμενους

οι φιλοι μας αλλαζουν ρουχα, κρυφα, σε μια στροφη

Συναντιομαστε μετα, για εναν καφε απ' τους συνηθισμενους
Μας λενε τα ιδια, τους λεμε τα ιδια
-για τα κομμενα δεντρα στο διαστημα, για τα παιδια μας,
για ενα νησι στο οποιο δεν βρηκαμε δωματιο.

Μερικες σιωπες τις διασχιζουμε με καχυποψια, ξυπολυτοι.

Παιρνουμε ποτο, για να κατσουμε
λιγο ακομη. Σκεφτομαστε ποσο μικρη ειναι τελικα η θλιψη μας. 
Μικροτερη απο την πολη στην οποια ζουμε. 
Και πινουμε αφθονο νερο. Για να μην
μας πειραξει η αποσταση. 


Μιλαμε σε εκεινους που μας χαιρετουν. Δεν φαινομαστε ενοχλημενοι. Ανταποδιδουμε καθε περαστικο χαμογελο, απανταμε σε καθε ερωτηση με ειλικρινεια.


Καποιοι καθονται για λιγο στην παρεα μας. Και γινεται δυσκολο
να ξεχωρισουμε τους καινουριους απο τους παλιους.
Εχουν το ιδιο μεγεθος. Την ιδια φωνη ολοι.

Τσουγκριζουμε τα ποτηρια μας, αλλά δεν πινουμε μετα. Τα ακουμπαμε στο τραπεζι προσεχτικα κι αναβουμε τσιγαρο ή παμε στην τουαλετα.