Σε εμενα λεν' τις προσευχες τους
και εγω διπλωνω τις φωνες τους
Ειμαι ο ανθός καινουριου σπορου
Στο κυμα φυτρωσα, γυμνος
και στα πελαγη ποιον να κρυψουν
Ειμαι ο βυθος του φθινοπώρου
Ειμαι η σκουρια γυρω απ' το φως
Οσοι αγαπήσαν ενα χρωμα
κι απ' την αγαπη φτιάξαν σωμα,
αυτο θα θαψουν στα λιμανια
μ' αυτο θα βαψουν τον αφρο
Μα οσοι δεν πρόλαβαν να δωσουν
και τα ταξιδια τους να ενωσουν
θα τα φορεσουν σαν στεφάνια
και θα γυρισουν στο νερο
Ποταμια φτιαχνω απο τα χιονια
κι απο την αμμο χελιδονια
απ' την βροχη φτιαχνω σειρηνες
απ' τους ανθρωπους το κενο
μου ειπε πως θα γερασω μονος
κι οτι θα ζησω χιλιους μηνες
μα θα με λενε Ωκεανό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου