23.2.16

ο σκελετός










δεν μπορω να πηδηχτω δυο φορες με τον ιδιο ανθρωπο. Χανεται το ενδιαφερον μου για τους ανθρωπους, 

οχι το ιδιο συντομα σε ολους τους τομεις, για παραδειγμα τους φιλους μου, μου παιρνει καμια φορα χρονια να τους βαρεθω, καποιους αλλους λιγοτερο.


Τους γκομενους μου, τους βαριεμαι μετα απο μερικους μηνες, ομως αυτο δεν σημαινει απαραιτητα οτι παυω να ειμαι ερωτευμενος ή να αγαπω. Αγαπω πολλα πραγματα που βαριεμαι, άλλα τα αγαπω περισσοτερο οταν δεν τα βαριεμαι κι άλλα μπορει να τα αγαπησω περισσοτερο οταν τα βαρεθω. 


Την ερωτικη πραξη την βαριεμαι πιο γρηγορα γιατι πολυ γρηγορα μαθαινεις ποιος ειναι αλλος, το σωμα του σε σχεση με το δικο σου. 

Υπαρχουν πολλα πραγματα να κάνεις, διαφορετικα καθε φορα, αλλά με καθε ανθρωπο, ακομη και με τον πιο συναρπαστικο κι απροβλεπτο, απο την πρωτη στιγμη δημιουργειται μια μοναδικη και πολυ συγκεκριμενη σεξουαλικη ρουτινα, ενας σκελετος που δεν αλλαζει και γυρω απο αυτον τον σκελετο εκτελουνται διαφορες παραλλαγες της ιδιας παντα χορογραφιας των δυο ιδιων σωματων. 

Δεν αναζητω την εκπληξη, δεν αποστρεφομαι την οικειοτητα, το σωμα μου ειναι αυτο που απορριπτει την επαναληψη, ακομη και των πιο απολαυστικων στιγμων.

Το ενδιαφερον μου αντεχει δυο, ισως τρεις επαφες με τον ιδιο ανθρωπο. Μετα παρακμαζει η περιεργεια, οχι για τον αλλον αλλά για το πηδημα με το σωμα του. 


Χτες ομως. Χτες συνεβη κατι καινουριο. Δεν υπηρχε απαραιτητα χημεια ή κατι σπανιοτερο με τον αγνωστο τυπο που ειχα λιγο νωριτερα επιλεξει μεσα απο μια λιστα ανθρωπων που απλως βρισκονταν στην γειτονια, υπηρχε ομως η ιδια ποσοτητα καυλας και στους δυο και την μοιραζαμε πολυ αρμονικα και πολυ παθιασμενα, την ανταλλαζαμε χωρις αμηχανια και την ιδια στιγμη που θαυμαζα το σωμα του κι απολαμβανα τον ιδρωτα του πανω στο στηθος μου και σκεφτομουν οτι αυτον τον ανθρωπο σιγουρα θα τον συναντησω ακομη μια φορα, ισως και δυο ακομη φορες πριν τον βαρεθω, 

την ιδια ακριβως στιγμη, δηλαδη μερικα δευτερολεπτα μετα και ενω εγω ημουν ακριβως στο σημειο εκεινο που θα μπορουσα να συνεχισω για πολλη ωρα ακομη γιατι περνουσα καλα και δεν ηθελα να τελειωσει αυτο, αλλά μπορουσα και να χασω τον ελεγχο ξαφνικα κι αποτομα κι εκρηκτικα,

ετσι οπως ειχα το στομα μου γυρω απο το αυτι του, ετοιμος να το δαγκωσω λιγο, ξαφνικα ηθελα να βρεθω πολυ μακρια απο το αυτι του, δεν ηθελα το στομα μου να βρισκεται καθολου κοντα στο δερμα του, 

ο ιδρωτας του μου φαινοταν σαν μια περιττη κι εντελως ανεπιθυμητη υγρασια στο σωμα μου και στον καναπε μου κι απο το ελαχιστο που ειχα αφεθει ως εκεινη την ωρα, βρισκομουν πλεον σε μια πολυ συνειδητη κατασταση, σαν να ετριβα με συρμα μια κατσαρολα ή να μετακινουσα ενα βαζο μεχρι να του βρω την καταλληλη θεση. 

Δεν μου φαινοταν λιγοτερο ερωτικος, λιγοτερο γοητευτικος, δεν μου μυριζε ξαφνικα ασχημα, δεν με ειχε αγγιξει καπου που να μην μου αρεσε, δεν εχω τετοια σημεια στο σωμα μου, ουτε που να μου αρεσει πολυ να τα αγγιζουν ουτε που να μην θελω καθολου να τα αγγιζουν, το σωμα μου βρισκεται σε μια ουδετερη φαση και το κανω εγω ο,τι θελω. 

Αν θελω να νιωσω ευαισθησια πισω απο το γονατο για παραδειγμα, θα την νιωσω. Αν δεν θελω να την νιωσω, τοτε ειτε αγγιζει καποιος το γονατο μου ειτε χαϊδευει εναν σκυλο στο δρομο δυο τετραγωνα πιο κατω, ειναι το ιδιο. Επομενως για αυτην την ξαφνικη αποστασιοποιηση ευθυνομουν μονο εγω φυσικα.

Προσπαθησα να επιστρεψω στην αμεσως προηγουμενη κατασταση, μερικες φορες οταν πιεζω τον εαυτο μου να ευχαριστηθει κατι δυσαρεστο τα καταφερνω, αλλά ηταν αδυνατο. 

Τον ειχα βαρεθει οπως θα τον βαριομουν κανονικα οταν θα ειχα τελειωσει, ή οταν θα εφευγε ή οταν θα ειχα τελειωσει την δευτερη φορα που θα βρισκομασταν. 
Τον ειχα βαρεθει σαν να ημασταν για χρονια μαζι, να με ειχε πληγωσει μια φορα, να τον ειχα συγχωρησει, να το ειχα ξεπερασει και μετα απο καιρο να συνειδητοποιουσα οτι ειχε πεθανει μεσα μου η αγαπη. 

Μου ειναι πολυ προτιμοτερο να με αγγιζει ενας αγνωστος απο το να με αγγιζει καποιος που καποτε μου αρεσε να με αγγιζει αλλά τον χορτασα. 


Θα προτιμουσα να φιλησω χιλιους αγνωστους χωρις καν να τους βλεπω, να βλεπω πώς ειναι, απο το να φιλησω ξανα καποιο αγορι που εχω φιλησει παλια. 


Ενιωσα φοβερη απογοητευση. Ευχομουν να με πιασει μια κραμπα στο ποδι, κατι αρκετο σαν δικαιολογια για να σταματησουμε ξαφνικα χωρις να χρειαστει να απολογηθω. 


Συνεχισα μια σκεψη που ειχα ξεκινησει πριν ερθει εκεινος στο σπιτι μου, οταν επεστρεφα απο το σουπερ μαρκετ. Σκεφτομουν ποσο αδιαφορη μας ειναι την ημερα η σκια μας στον δρομο, οταν αυτη η σκια ειναι η σκια μας που προκαλει ο ηλιος, δηλαδη εμεις ειμαστε αναμεσα στον ηλιο και την σκια του κεφαλιου μας, 


και την ιδια στιγμη που αισθανομουν ενοχες που σκεφτομουν κατι τετοιο κατα την διαρκεια μιας επιτυχημενης σεξουαλικης συνευρεσης, την ιδια ωρα αποφασιζα οτι ποτέ μια τετοια σκεψη δεν ειναι ακαταλληλη, 
οποιαδηποτε στιγμη, ακομη και την στιγμη μιας ταφης δεν θα ηταν αναρμοστο να συνειδητοποιησει κανείς οτι η σκια του και οχι μονο η σκια του, ολη η ζωη ειναι ο ηλιος, αυτη η μαγικη αποσταση αναμεσα σε εμας και ενα αστερι καθολου ιδιαιτερο κατα άλλα, σε σχεση με άλλα αστερια στο συμπαν 

και σκεφτομουν ποσο σωστος ειναι τελικα και καθολου ρομαντικος ο παραλληλισμος των ανθρωπων που αγαπαμε με τον ηλιο γιατι οι σχεσεις βασιζονται στην ιδανικη αποσταση αναμεσα σε δυο ανθρωπους, λιγο πιο κοντα και θα ημασταν ανυδροι ή θα καιγομασταν, λιγο πιο μακρια και θα ημασταν παγωμενοι κι ανεξερευνητοι.



Και εψαχνα εκεινη την ωρα να βρω εστω ενα σημαντικο πραγμα σε αυτον τον κοσμο που να μην ειναι μικρογραφια του ηλιακου συστηματος, του συμπαντος και φυσικα σκεφτηκα πρωτονια νετρονια ηλεκτρονια και αρχισα να προσπαθω να θυμηθω τα χημικα στοιχεια του περιοδικου πινακα που προσφατα ειχα ξεκινησει να μελετω και τα ελεγα απο μεσα μου με την σειρα κι εφτασα μεχρι το τριακοστο εκτο και χαμογελασα απο ικανοποιηση που ειχα θυμηθει τοσα πολλα και με ρωτησε «Γιατι γελας ομορφε» και του απαντησα «Κατι θυμηθηκα» και του δαγκωσα το αυτι.






6 σχόλια:

starlitter είπε...

για τους ανθρώπους που σε παρακολουθούν χρόνια είναι έκδηλα τα ψεύδη που αφηγείσαι, χωρίς να σημαίνει ότι το κάνεις με απόλυτη συνειδητότητα. η έλλειψη συνέπειας σε προδίδει. την ουσία των πραγμάτων περίτεχνα την αποφεύγεις αν και προσπαθείς να την ψηλαφήσεις. πάρε θάρρος επιτέλους.

starlitter είπε...

Όπου ν' αγγίξεις το κορμί
βρίσκεις μια φλέβα γιασεμί
κι ένα βαθύ ποτάμι
που τρέχει στην παλάμη
δίπλα στης μοίρας τη γραμμή

Όπου ν' αγγίξεις το κορμί
χνούδι το δέρμα κι αφορμή
Παλάμη στο μετάξι
και λίγο πριν χαράξει
μαύρα βελούδα στη φωνή

Όπου ν' αγγίξεις το κορμί

https://www.youtube.com/watch?v=89M5dMnVaUs

ιακωβος είπε...

λυπαμαι που δεν σας παρεχω την απαραιτητη για εσας συνεπεια.
Οι ανθρωποι, ξερετε, αλλαζουν. Ισως δεν το ξερετε, δεν ξερω. Το θαρρος το αφηνω σε εσας που εχετε την τολμη να βγαζετε τοσο ομορφα συμπερασματα.

starlitter είπε...

ο ανόητος πληθυντικός για να υπερασπίσει το μοτίβο του τυπικού μα πάρα πολύ ειλικρινούς εαυτού. ποιον κοροιδεύεις θα θελα να ξερα.

δεν τολμάς να αλλάξεις ούτε στο κατ'ελάχιστο. σταμάτα να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. οι αντοχές σου είναι ιδιαίτερα ανθεκτικές για να μπορέσεις να αλλάξεις. κάθεσαι και βλέπεις τον εαυτό σου να σαπίζει από το να τον αφήσεις να μεταμορφωθεί. κανένα θάρρος πουθενά. ό,τι κάνεις είναι η ευκολία σου, αυτό που σου έρχεται αντανακλαστικά να κάνεις. αλλά πάει πια αυτή η ζωή, ανήκει στο παρελθόν. τώρα θέλει μεγάλη συνειδητή δύναμη. ότι γράφεις εδώ και καιρό είναι μια επανάληψη στείρα προηγούμενων ετών, χωρίς όμως να περιλαμβάνεσαι πλέον πουθενά. δεν υπάρχει ψήγμα αλήθειας πλέον πουθενά. μόνο ένα ηλίθιο πείσμα.

η κατανόηση δεν είναι θέμα διαχείρισης της ελευθερίας, αλλά θέμα βαθιάς αγάπης. και οι λέξεις εδώ δεν μου φαίνονται επαρκείς. χάνεσαι εδώ και καιρό και αυτό προσωπικά με στενοχωρεί. αν είναι να χαθείς κάντο μια κι έξω, και όχι με αυτόν τον βασανιστικό τρόπο που θλίβει ανθρώπους που κάτι αγάπησαν σε σένα και σε αυτό που φέρεις.

έχεις χάσει όλα σου τα κριτήρια πλέον. δεν μπορείς να καταλάβεις τίποτα. είσαι ανίκανος να διακρίνεις τα πράγματα με την αληθινή τους όψη. παρεμβάλεις ανόητες γνώσεις, αυτιστικές παρομοιώσεις και ξεθωριασμένες μεταφορές μόνο και μόνο για να υπερσπίσεις μια οικεία και βολική περσόνα. δεν είσαι αυτή η περσόνα. η τέχνη, ως κάτι που μας υπερβαίνει, στο έχει αποκαλύψει κατά διαστήματα, αλλά εσύ εθελοτυφλείς.

φτάνει τόσα που έγραψα. ξέρω ότι δεν σου αρέσει αυτό που κάνω, αλλά αυτό το πράγμα μέσα σου που δεν του αρέσει, είναι και αυτό που σε έχει κατασπαράξει ολόκληρο.

πάρε θάρρος ιάκωβε. πιστεύω σε σένα, με όλη τη φυσική και μεταφυσική διάσταση του πιστεύω,

μαλάκα

starlitter είπε...

δεν είμαι εχθρός, είμαι φίλος και μπορώ πολλά να αντέξω
ξέρω ότι δεν θα με άντεχες για φίλο σου, σίγουρα όχι αυτός που είσαι τώρα.

λοιπόν άγριο περιστέρι, σε μερικά χρόνια πάλι...

https://www.youtube.com/watch?v=daYgui6RYyw

ιακωβος είπε...

εχετε μια εμμονη με το θαρρος μου, σαν το δικο μου θαρρος να ειναι απαραιτητο για την δικη σας ζωη

ευχαριστω για τα τραγουδια, και οι δυο επιλογες μου επιβεβαιωσαν οτι δεν γνωριζομαστε και για αυτο διατηρω τον πληθυντικο.

παρακαλω μην με αποκαλεσετε ξανα "περιστερι", αντιπαθω τα περιστερια περισσοτερο κι απο τις νουθεσιες ανωνυμων αγνωστων

θα σκεφτω οσα ειπατε, αν εχετε να πειτε κι αλλα σας παρακαλω να χρησιμοποιησετε αλλο μεσο γιατι οπως αντιλαμβανεστε, η σελιδα αυτη δεν ειναι ντιβανι.