τρια σκυλια

                                                                               photo: tomeyeonthesky


Η καντινα ειναι το πιο φωτεινο πραγμα στην Ιερα Οδο. 
Ισως επειδη ειναι κοκκινη. 
Κι ισως επειδη ειναι Τετάρτη βραδυ και σιγουρα επειδη ειναι ακινητη. 
Πλησιαζω και πριν φτασω καν στα πεντε μετρα, το παιδι με καλησπεριζει. 
Τον χαιρετω και αρχιζω να διαβαζω το μενου που βρισκεται πανω απο το κεφαλι του. 
Πολλες επιλογες. 
Ο,τι κι αν διαλεξω θα χρειαστει μια καποια προσαρμογη. 
Οχι κρεμμυδι ή οχι ντοματα ή οχι πικλες, σιγουρα διπλο λιωμενο τυρι... 
Και ποιο απο ολα τα λουκανικα; 
Ποση διαφορα να υπαρχει αναμεσα σε τεσσερα διαφορετικα ειδη; 
Γιατι μου δινει τοσες επιλογες; 
Νιωθω ασχημα, υποθετω πως ο κοσμος που ερχεται εδω, ανακοινωνει βιαστικα και φωναχτα αυτο που θελει, με πυγμη και σιγουρια, πρεπει λοιπον να κανω πιο γρηγορα. 
Αλλά οχι, δεν πρεπει. 
Εχω δικαιωμα να παρω τον χρονο μου, να διαλεξω αυτο που θελω, να βρω τι ειναι αυτο που θελω. 
Δεν περιμενει αλλωστε καποιος αλλος. 
Κι αν περιμενε θα του εδινα σιγουρα τη σειρα μου. 
Αποφευγω να κοιταξω το παιδι στα ματια, 
δεν θελω να μαθω αν με κοιταει με αγανακτηση ουτε και του κανω ερωτησεις αν και εχω τοσες στο μυαλο μου, 
οχι μονο για τα χοτ-ντογκ και για τις σαλτσες, 
εχω χιλιαδες ερωτησεις. 
Πώς του φαινομαι; 
Του φαινομαι χαρουμενος; 
Κουρασμενος; 
Ειπαν τον κωλο μου πλαδαρο νωριτερα. 
Αυτος που φαινεται γυμνασμενος πολυ, 
τι ασκησεις μου προτεινει για τον κωλο; 
Ποιο λουκανικο ειναι το πιο παχυντικο, πρεπει να παχυνω. 
Πρεπει να κανω εξετασεις αιματος, ξερει καποιο διαγνωστικο κεντρο εδω κοντα; 
Κι εναν υδραυλικο. 
Δεν θα ειναι ομως απο την περιοχη,
δεν θα ξερει. 
Ενα μηχανακι πισω απο την καντινα, υποθετω ειναι δικο του. 
Θα ερχεται καθε βραδυ απο μακρια, αραγε βγαζει αρκετα χρηματα; 
Ερχονται οι φιλοι του να του κανουν παρεα; 
Τα Σαββατα ισως. 
Τις αλλες μερες ομως; 
Σημερα που ειναι Τεταρτη, θα περασει κανεις να τον δει; 
Θα τον ανταμειψω για την καθυστερηση με το ακριβες αντιτιμο σε ψιλα, θα το εκτιμησει.
Κατι παραγγελνω, ξεχναω την ιδια στιγμη τι ακριβως κι ευχομαι να ειναι κατι που τρωω. 
Σε δευτερολεπτα το εχω μπροστα μου, τυλιγμενο σε αλουμινοχαρτο, φαινεται μεγαλο ευτυχως, θα χορτασω. 
Το χωνω στην τσαντα μου, αποχαιρετω το παιδι και αρχιζω να περπατω βιαστικα για να προλαβω να φτασω σπιτι πριν κρυωσει το δειπνο μου. 
Ο ξυλινος παγκος που προσπερασα νωριτερα, διπλα σε εναν καδο στη γειτονια μου, θα ειναι αραγε ακομη εκει; 
Θα ταιριαζε στο σπιτι μου. 
Ολα ταιριαζουν στο σπιτι μου γιατι κανεις δεν τα βλεπει ποτέ. 
Μια ωρα εχει περασει μονο, δεν θα τον εχει μαζεψει κανεις. 
Μακαρι να ειναι ελαφρυς. 
Θα τον βαλω στο μπαλκονι, αλλά οχι, δεν θα χωραει η απλωστρα μετα. 
Η γεφυρα μυριζει κατουρο κατω ακριβως απο τον Προκυνα. 
Υπογιγαντας του χειμερινου τριγωνου. 
Ουτε δωδεκα ετη φωτος μακρια. 
Σκεφτομαι τι εκανα πριν απο δωδεκα χρονια οταν το φως του Προκυνα που βλεπω αυτην την στιγμη, ξεκινουσε τον δρομο του. 
Ημουν δεκαεννεα. 
Δεκαεννεα και μια μερα. 
Ειχα γιορτασει αραγε την προηγουμενη μερα τα γενεθλια μου; 
Ημουν χαρουμενος; 
Ποσο πολυ ηθελα να φυγω; 
Δωδεκα χρονια για να φτασει το φως του στην γεφυρα, 
δωδεκα χρονια για να φτασω στην ιδια γεφυρα. 
Που μυριζει τοσο ωραια κατουρο. 
Δεν μου αρεσει να κοιταω ψηλα και να χαμογελω, 
θα ειναι τρομακτικο θεαμα για τους περαστικους που δεν κοιτουν ποτέ πανω απο το κεφαλι τους,
κοιτουν εσενα που κοιτας πανω απο το δικο σου, 
δεν τους νοιαζει τι ειναι αυτο που κοιτας.
Ουτε κι εσυ τους νοιαζεις, ουτε και τους ενοχλεις. 
Φιλιουνται, δεν δινουν σημασια στο τρενο που περνα απο κατω τους 
και ουρλιαζει καθως τριβεται πανω στις γραμμες,
σαν εκατο ελεφαντες να τραγουδουν στο γκαραζ ενος πλοιου στην μεση του ωκεανου.
Τον μαζεψαν τον παγκο.
Ενα γερικο σκυλι περπαταει με δυσκολια. Δακρυα.
«Δικη σας ειναι;» ρωταω εναν αντρα που μοιαζει να προχωραει μπροστα της.
«Ναι, δεν εχει πολλη ορεξη για βολτες πια» μου λεει και καπως την φωναζει, προσπαθει να την εμψυχωσει, εκεινη για μερικα βηματα δειχνει να προσπαθει, μετα σταματαει. Ο αντρας στεκεται, δεν επιμενει αλλο. Παιζει με το λουρι που κραταει στο χερι του, το λουρι ειναι ταλαιπωρημενο, φαινεται οτι καποτε ηταν απαραιτητο, τωρα πια οχι.
Περναω απεναντι, κρυβομαι πισω απο ενα φορτηγακι και τους παρατηρω για λιγη ωρα.