νησι

Πριν δυο μερες ηρθα στο νησι. Ψαχνω το εκκλησακι απο το πρωι, μου ειπαν μην τυχον και δεν το επισκεφθω. Πρεπει να ειναι μεσημερι. Μεχρι πριν λιγη ωρα ημουν σιγουρος οτι πηγαινα καλα, γιατι ειδα την στανη και κατι αλλα πραματα που υποτιθεται πως θα εβλεπα στο δρομο. 


Καθομαι κατω απο εναν ευκαλυπτο - οχι για την σκια, τετοια ωρα η σκια των δεντρων ειναι μεσα στο χωμα. Καθομαι για τον ηχο του. Τα φυλλα του εκει πανω κουνιουνται με το παραμικρο φυσημα ενος αερα που, ενω ειναι ανικανος να κουνησει τις τριχες στο κεφαλι μου ή να ξεφυλλισει τις σελιδες του βιβλιου που εχω ανοιξει, κραταει συντροφια στ' αυτια μου που εμειναν μονα τους απο την ωρα που τελειωσε η μπαταρια του κινητου μου και σταματησα να ακουω μουσικη. 


Ο Μακβεθ του Χειμωνά. Μαυρο βιβλιο. Κι αυτο για τους λαθος λογους το κουβαλησα μαζι μου. Για τη μυρωδια του. Βαρια απλυτη κολωνια. Για να θυμαμαι οτι το εχω δανειστει και οτι πρεπει να το επιστρεψω. Για να θυμαμαι οτι πρεπει να επιστρεψω κι εγω. 


Ο χωματοδρομος μου δινει την εντυπωση οτι δεν εχει πατηθει καιρο τωρα. Αλλα δεν ξερω τιποτα απο χωματοδρομους και πώς ειναι οταν περναει κοσμος ή πώς ειναι οταν δεν περναει ψυχη. Κοιταω το κομματι που εχω ηδη περπατησει. Ειναι ιδιο με το υπολοιπο που ανεβαινει λιγο το λοφακι και μετα χανεται, δεν ξερω τι γινεται. 


Οι λεξεις δεν μυριζουν το ιδιο που μυριζει και το βιβλιο. Οι λεξεις βρωμανε λιγο αλλα μονο οταν τις διαβασω απ' εξω μου. Κι οταν τις διαβαζω πολυ δυνατα, δεν βρωμανε παλι. 


Εχω μπολικο νερο. Δυο μεγαλα μπουκαλια, γεματα. Αυτα με κουρασαν. Αλλα μου ειπαν «Παρε νερο μαζι σου δεν εχει ισκιο ο δρομος». Κι εγω που πηρα λαθος δρομο, ουτε κι αυτος εχει ισκιο. Τα μεσημερια τα νησια θα επρεπε να γυρνουν αναποδα και να βουτουν στο νερο. Να μαλακωνουν και τα ξερα χορτα να μπορουμε να πηγαινουμε απο τα χωραφια στα εκκλησακια. 


Πινω μισο μπουκαλι νερο και το υπολοιπο μισο το ριχνω γυρω απο το δεντρο. Στεκομαι στη μεση του χωματοδρομου και κοιτω μια την συνεχεια του και μια απο 'κει που ηρθα. Θυμαμαι μια φορα που ψαχναμε ωρες με τη μανα μου ενα εκκλησακι, σε καποιο αλλο νησι, και τελικα το βρηκαμε κλειστο. Κοιτω το δεντρο, που το βρηκα ορθανοιχτο σημερα. Ισως μια μερα να μιλω γι'αυτο και να εξηγω στον κοσμο πώς να το βρει. Κι αυτοι ισως να χανονται.