18. Acrylics - Lives and Treasures
Εμείς που πηγαίνουμε χρόνια κάμπινγκ ή στο εξοχικό των παιδικών μας χρόνων, αν θέλεις, και λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι βρίσκουμε τους φίλους που είχαμε από 4 ετών στο ίδιο μέρος, κάνουμε μπάνιο στην ίδια παραλία, τρώμε το μεσημέρι με τους εναπομείναντες από τους γονείς μας για να γλιτώσουμε λεφτά αλλά και για να αναβιώσουμε την παιδική μας ηλικία αράζοντας ατελείωτα χωρίς κάτι ιδιαίτερο να κάνουμε, μακριά από τις γκλάμορους ή τις χίπστερ διακοπές των νησιών, ξέρουμε ότι υπάρχει ένα είδος ανακουφιστικής βαρεμάρας που όχι μόνο αγαπά αλλά έχει ανάγκη κανείς. Κι αν έχουμε την πολυτέλεια, τη φέρνουμε πού και πού και στον χειμώνα. It's a tough one. Πρέπει να περισσεύει χρόνος. Εμένα δε μου περισσεύει. Αλλά τον εφευρίσκω. Είναι η αϋπνία μου. Αυτή είναι που κατά τη διάρκεια του χειμώνα διεκδικεί το δικαίωμα στο τίποτα. Αυτές οι ώρες που θα έπρεπε ή να κοιμάσαι ή έστω να πίνεις, έστω και χορεύεις, έστω να βλέπεις φίλους, έστω να βλέπεις σειρές, έστω να πηδιέσαι, αλλά εσύ πέφτεις ανάσκελα ανίκανος να μείνεις ουσιαστικά ξύπνιος, ανίκανος και να κοιμηθείς και με την ακρή του ματιού σου κοιτάς το μικρό δάχτυλο του δεξιού σου χεριού και η διασκέδασή σου είναι να το κουνάς πού και πού σαν αυτόν σε εκείνη τη σειρά του Χίτσκοκ που ήταν το μόνο που μπορούσε να κουνήσει, όταν όλοι νόμιζαν ότι είναι νεκρός.
Δεν έχω ιδέα τι είναι το Asian Pear, ούτε οι Acrylics. Αλλά είναι το καλύτερο σάουντρακ για να κοιτάς pointlessly το ταβάνι εκείνες τις ώρες που είσαι σίγουρος ότι όλοι οι υπόλοιποι στον πλανήτη κοιμούνται κι εσύ ευχαριστείς τη heineken που έβαλε 45 τζάμπα ml παραπάνω στο κουτάκι της.
Previously:
19. Dum Dum Girls - Only in Dreams
20. Adele - 21
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου