Ο Δημαρχος

-Ειπες οτι δεν σε νοιαζει τιποτα.

-Ναι. Δεν ειμαι υπερηφανος γι'αυτο.

-Τι νοιαζει εναν ανθρωπο που δεν τον νοιαζει τιποτα;

-Δεν ξερω. Με νοιαζει να ειναι καλα οι αλλοι με αυτο.

-Τι σε ενοιαζε που δεν σε νοιαζει πια;

-Ολα με αγγιζαν. Τιποτα δεν συνεβαινε που να μην εχτιζε ενα σπιτακι μεσα μου. Ειμαι γεματος σπιτακια, κατοικημενα απο χιλιαδες μαλακισμενους ηχους, ασημαντες μαλακισμενες σκεψεις, μνημες, μαλακισμενους ανθρωπους. Οι ανθρωποι, αν θελουν να χτισουν σπιτακι μεσα σου, μπορουν να γινουν τοσοι δα. Κι εγω ειμαι ο δημαρχος αυτης της πολης. Τους φροντιζα ολους. Τωρα επιτελους εφυγαν καποιοι.

-Και τα σπιτακια τους;

-Θα σαπισουν, θα γκρεμιστουν και μια μερα θα κατουρησω τα ερειπια. Κατι σαν τις πετρες στα νεφρα.

-Και οι φιλοι σου;

-Κανεις δεν εχει χτισει. Ειναι ολοι επισκεπτες.

-Αυτο ειναι καλο.

-Ναι. Ξερουν οτι δεν ειναι ομορφο να ζει κανεις εδω μεσα.

-Γιατι;

-Χαλια καιρος, χαμηλοι μισθοι.

-Δεν υπαρχει μεσα σου, ενας ιδανικος τοπος;

-Δεν εχω ιδεα.

-Δεν εχεις εξερευνησει τοσο;

-Ο ιδανικος τοπος δεν εχει ανθρωπους. Βλακειες. Το παιρνω πισω. Μπορει και να εχει. Ο ιδανικος τοπος ειναι πραγματικος. Δεν ειναι μεσα μου. Δεν μπορω να πιστεψω οτι υπαρχει μεσα μου κατι εξισου ομορφο με τα ωραιοτερα μερη που εχω δει εκει εξω. Και τα ωραιοτερα μερη που εχω δει δεν ειναι ιδανικα. Ειναι απλως παρα πολυ ομορφα. Δεν θα μπορουσα να ζησω σε καποιο απο αυτα. Για πολλα μερη εχω πει «Εδω θελω να γερασω, εδω θελω να πεθανω, εδω θελω να παντρευτω, εδω θα ξαναρθω». Για κανενα μερος δεν εχω πει «Εδω θα ηθελα να ζησω». Εφυγα απο το θεμα.

-Ποιο ειναι το θεμα;

-Δεν ξερω. Εχω την εντυπωση οτι δεν μιλαμε για γεωγραφια.

-Σιγουρα δεν εχω πτυχιο γεωγραφιας.

-Ποιος σπουδαζει γεωγραφια;

-Η γεωγραφια δεν ειναι μονο πολεις, βουνα και ποταμια.

-Η θλιψη ειναι. Η θλιψη ειναι μονο πολεις, βουνα και ποταμια.