το μετωπο

Αναψα τρια κερια εκεινη την ημερα. Μονο το ενα θυμαμαι γιατι. Ισως μια προσωρινη αναγκη μου για συμμετρια να αναψε τα άλλα δυο, ισως που εβλεπα απεναντι το μικροσκοπικο νησι κι ηξερα οτι θα βρεξει. Απο την αρχη του χρονου ηξερα οτι θα βρεξει κι οτι οσοι ετρωγαν ακομη στην ταβερνα, πισω στο χωριο, δεν ηταν δικοι μου ανθρωποι.

Η Ανοιξη τα κανει αυτα. Σμιγει. Ομως, οσοι ενωνονται με σκετο νερο, δεν εχουν καιρο μπροστα τους.

Μπορουσα να δω, μιλια μεσα στη θαλασσα, ολους τους φαρους μεχρι την Αθήνα. Τιποτα δεν σταματουσε τα ματια μου, ειχαν τρελαθει. Ηταν ξεκαθαρο πως ειχε εξαντληθει ο Θεος

και δεν θα με εξυπηρετουσε, ουτε καν με εναν αντιλαλο, αστρικα δεμενο στον αντιχειρα μου. 

Καθως οι πετρες κροταλιζαν την προσευχη μου (δεν ξερω, μπορει και να γελουσαν μαζι μου), τα συννεφα στραγγαλιζαν τη δυση - το πρωτο συμπτωμα μιας εποχης που θα αργουσε πολυ να εκφυλισει τις προσδοκιες μου. 

Mπηκα χωλαινοντας στο σπιτι της, μηνες μετα. Σιγουρα δεν ημουν ο πρωτος που της φιλουσε το μετωπο. Εγω ομως δεν ειχα φιλησει ποτέ μου μετωπο. Δεν ειχα κανει τετοιο ταξιδι.